Ο εργαζόμενος χάνει μέρα με τη μέρα όλες τις εγγυήσεις για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, ενώ ο μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας καταστρέφονται. Χωρίς καμμιά άλλη προοπτική εκτός από την διαρκή επιδείνωση της κατάστασής του. Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω μιας μοναδικής ως προς το εύρος, το βάθος και τις καταστροφικές προεκτάσεις παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Μιας κρίσης, η οποία όταν μετατράπηκε σε κρίση χρέους έπληξε ως ασθενείς κρίκους του συστήματος την Ελλάδα και μια σειρά ακόμη χωρών της περιφέρειας της ΕΕ. Τα δεινά που υφίσταται ο λαός, η απώλεια της κυριαρχίας, η διάλυση και η καταστροφή, πηγάζουν από έναν διεθνή μηχανισμό εκμετάλλευσης με αιχμή του δόρατος ένα ολωσδιόλου παρασιτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, αγρότες και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν καλούνται απλώς να πληρώσουν τον λογαριασμό ενός χρέους, που έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε όσο περισσότερο το πληρώνεις, τόσο περισσότερο να αυξάνει, αλλά να αποδεχθούν την επίσημη υποθήκευση και εκποίηση της χώρας τους από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτό υπόσχεται η κυβέρνηση και το επίσημο πολιτικό σύστημα στον ελληνικό λαό. Επιχειρούν να κρύψουν ότι το κυρίως ζητούμενο με τα «πακέτα στήριξης» δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» που θα κληθούν να υποστούν τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της ΕΕ ο Έλληνας εργαζόμενος δεν κινδυνεύει να χάσει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του αλλά και την ίδια την χώρα του.
Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Η χώρα θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να τεμαχιστεί σε περιοχές και περιφέρειες, να εκχωρήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο. Ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί σε οικόπεδο που πουλιέται με το στρέμμα. Η Ελλάδα άρχισε ήδη να μεταβάλλεται σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο σε ημιαυτόνομες περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες σε γειτονικά κράτη, κρατίδια και προτεκτοράτα ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.
Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο συγκροτείται για να οργανώσει τις αντιστάσεις και να ενισχύσει τον αγώνα του λαού ενάντια στο καθεστώς κατοχής. Καμπή για την ίδρυσή του υπήρξε η μεγαλειώδης αντίσταση του λαού με τις συγκεντρώσεις επί έναν και πλέον μήνα στις πλατείες σχεδόν όλων των πόλεων της Ελλάδας, με πρώτη την πλατεία Συντάγματος στο κέντρο της Αθήνας. Οι αυθόρμητες αυτές διαδηλώσεις διαρκείας ενός πολύ μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, μετέτρεψαν τον επίμονο αγώνα διαμαρτυρίας που διεξήγαγαν κατά κύριο λόγο οι εργαζόμενοι με κινητοποιήσεις και απεργίες όλο τον προηγούμενο χρόνο, σε αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας και του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος ως τέτοιου. Από την στιγμή που ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού βγήκε στους δρόμους με πρωτοφανή συνέπεια και συνέχεια ενάντια όχι σε επιμέρους πολιτικές και μέτρα, αλλά στο επίσημο καθεστώς, όπως κι αν το καταλαβαίνει κανείς, τότε το ζήτημα που τέθηκε στην πράξη εξαρχής ήταν ποιο θα πρέπει να είναι το επόμενο βήμα. Πώς θα μπορέσει να κερδίσει ο λαός την αναμέτρηση που έχει ανοίξει με την εξουσία;
Το ΕΠΑΜ ήρθε να απαντήσει σ’ αυτό ακριβώς το ερώτημα. Ο αγώνας του είναι κατεξοχήν απελευθερωτικός. Είναι αγώνας εθνικός και ταυτόχρονα κοινωνικός, μιας και διεκδικεί την χώρα από τα δεσμά της τυραννίας και του δήμιου προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, του εργάτη, του αγρότη, του μικρού και μεσαίου επιχειρηματία, του επαγγελματία και κυρίως της νέας γενιάς για να έχει μέλλον σ’ αυτόν τον τόπο.
Φιλοδοξία του ΕΠΑΜ είναι να συμβάλει καθοριστικά στην ενότητα του λαού πέρα και πάνω από κομματικές, ιδεολογικές και άλλες διαχωριστικές γραμμές. Ο λαός και η χώρα βρίσκεται σε υπέρτατο κίνδυνο. Μόνο με τη δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου ολόκληρου του λαού για τη διάσωση της χώρας μπορούμε να ξεφύγουμε από τον καταθλιπτικό μονόδρομο της καταστροφής, της λεηλασίας και της υπερχρέωσης.
Ένας ενωμένος και αποφασισμένος λαός δεν έχει να φοβηθεί τίποτε και κανέναν, δεν μπορεί να τον σταματήσει καμμιά απειλή, κανένα αντίποινο των αγορών ή των ισχυρών. Όποτε ο λαός αποφάσισε να ενωθεί και να διεκδικήσει τα δίκαιά του δεν υπήρξε καμμιά αντιξοότητα, καμμιά δύναμη που να στάθηκε εμπόδιο στο δρόμο του.
Αυτή η λαϊκή ενότητα πρέπει και μπορεί να οικοδομηθεί γύρω από εκείνα τα κεντρικά αιτήματα που επιτρέπουν να ανατραπεί συνολικά το καθεστώς κατοχής, εκποίησης και δουλοπαροικίας, καθώς και λειτουργήσουν ως αφετηρία δημοκρατικής αναγέννησης της χώρας στη βάση των λαϊκών συμφερόντων.
Αυτά τα κεντρικά αιτήματα συνοψίζονται ως εξής:
1. - Μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους με βάση το διεθνές δίκαιο, που επιτρέπει σε ένα κυρίαρχο κράτος να αρνηθεί να πληρώσει όλα τα παράνομα, τοκογλυφικά και καταχρηστικά χρέη, που οδηγούν τον λαό και την χώρα στην χρεοκοπία. Αυτό σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές εδώ και τώρα, ώστε να σταματήσει ο φόρος αίματος τον οποίο καταβάλλουν η χώρα και ο λαός στους διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους.
Αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή και να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή που οργανώνουν ήδη η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ.
Μη αναγνώριση του χρέους σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε κανενός είδους απαίτηση που θα επιτρέψει στους δανειστές της χώρας να τη δημεύσουν, να την κατασχέσουν, να τη λεηλατήσουν. Σημαίνει ότι σταματάμε να πληρώνουμε δάνεια που έχουμε πληρώσει διπλά και τρίδιπλα. Σημαίνει ότι διαγράφουμε μονομερώς όλες τις οφειλές που υπήρξαν προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας εις βάρος της χώρας και του λαού της. Σημαίνει ότι αρνούμαστε επιτέλους να ματώνουμε για δάνεια που έρχονται από τον 19ο αιώνα, αλλά οι αγορές και οι μεγάλοι «εταίροι» μας έχουν επιβάλει να τα πληρώνουμε έως σήμερα. Σημαίνει πολύ απλά ότι σταματάμε να πληρώνουμε τα κερατιάτικα στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.
Ο ελληνικός λαός οφείλει να προχωρήσει σε μη αναγνώριση του χρέους όχι γιατί θέλει να βλάψει κανέναν ή να «φάει» τα λεφτά των δανειστών του. Οφείλει να το κάνει γιατί έτσι θα ανατρέψει την σχέση οφειλέτη-δανειστή υπέρ της χώρας του και θα αποφύγει οριστικά την επίσημη χρεοκοπία. Οφείλει να το κάνει γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταθεί στα πόδια του, για να διεκδικήσει τη χώρα του από τις αγορές και τα αρπακτικά τους, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, για να λυτρωθεί επιτέλους από το διεφθαρμένο σύστημα που τον κυβερνά. Γι’ αυτό και αιτήματα που αφορούν δάνεια τα οποία συνήφθησαν καλή τη πίστει και συνέβαλαν αποδεδειγμένα στην ανάπτυξη της χώρας, ο λαός δεν θα αρνηθεί να συζητήσει την ικανοποίησή τους. Στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Ιδίως αν συνδέονται με χρήματα μικροκαταθετών και ασφαλιστικών ταμείων, που έτσι κι αλλιώς δεν υπερβαίνουν το 15% του σημερινού δημόσιου χρέους. Πάντα με βασική προϋπόθεση ότι καμιά τέτοια απαίτηση δεν θα υπονομεύσει την πορεία της χώρας, δεν θα υποθηκεύσει το μέλλον της και ούτε θα θέσει τη χώρα υπό καθεστώς ομηρίας. Αν χρειαστεί να χάσει κάποιος, αυτός σίγουρα δεν θα είναι ο λαός και η χώρα.
2.- Πρέπει να ανατραπεί εδώ και τώρα ολόκληρο το οικοδόμημα των συμφωνιών, δεσμεύσεων, παρεμβάσεων και μέτρων που πάρθηκαν από την εποχή του πρώτου μνημονίου, έτσι ώστε η χώρα να αποκαταστήσει την εσωτερική έννομη τάξη της και να διεκδικήσει την κυριαρχία της από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, που έχει εκχωρηθεί με τόσο άθλιο και προδοτικό τρόπο από το σύνολο του κυρίαρχου οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου με επικεφαλής την κυβέρνηση. Οφείλουμε με κάθε πράξη και δράση του λαϊκού κινήματος, να προειδοποιούμε του ντόπιους και ξένους επικυρίαρχους, του επενδυτές και του κερδοσκόπους των αγορών: ότι αρπάξατε και θα αρπάξετε στο εγγύς μέλλον, ο λαός με την πάλη του θα τα πάρει πίσω. Η επένδυση στην διάλυση και στην εκποίηση αυτής της χώρας θα σας στοιχίσει πολύ ακριβά.
3. – Αναθεώρηση των σχέσεών μας με την ΕΕ με πρώτο βήμα την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος που να εκφράζει τη δυναμική μιας νέας οικονομικής πορείας της χώρας προς όφελος του λαού. Η καταστροφή δεν μας περιμένει αν φύγουμε από το ευρώ, αλλά όσο παραμένουμε υποτελείς στο ευρώ. Η χώρα θα πάψει να είναι έρμαιο κάθε είδους πίεσης, εκβιασμού και επιδρομής της διεθνούς κερδοσκοπίας, θα πάψει να είναι αναλώσιμο είδος των αγορών, μόνο αν ανακτήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της οικονομίας της.
Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν είναι πανάκεια, αλλά αναγκαία αφετηρία για να αλλάξουμε πορεία. Για να πετύχουμε την αναγκαία αναδιανομή πλούτου υπέρ των ασθενέστερων, αλλά και την άμεση γενναία ενίσχυση των λαϊκών εισοδημάτων, που είναι ο μόνος τρόπος για να επανεκκινήσει η οικονομία και να αρχίσει να βγαίνει από την ύφεση.
Για να προχωρήσουμε στην εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδας, με σκοπό τον έλεγχο της οικονομίας, τον επαναπροσανατολισμό της πιστωτικής πολιτικής, το χτύπημα της χρηματιστικής αγυρτείας και τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων. Μόνο έτσι μπορούμε να εγγυηθούμε τις λαϊκές αποταμιεύσεις που διασπαθίζονται από το υπάρχον σαράφικο και τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα.
Για να αναδειχθεί το κράτος σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας με πρώτη την εθνικοποίηση των παλιών ΔΕΚΟ, των υποδομών και των υπηρεσιών που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ένα κράτος που πρέπει να πάψει να αποτελεί φέουδο μιας παρασιτικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας η οποία σήμερα κυβερνά τη χώρα. Μόνο έτσι μπορεί να απελευθερωθεί και η ιδιωτική πρωτοβουλία του μικρού και μεσαίου επιχειρηματία από την καταδυνάστευση των τραστ, των καρτέλ, των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων της αγοράς.
Για να εξασφαλίσουμε τις απαραίτητες επενδύσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, η οποία δεν θα στηρίζεται σε ξένους και ντόπιους κερδοσκόπους επενδυτές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις ανάγκες και στο εισόδημα των εργαζομένων, στη δυναμική και στην πρωτοβουλία των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων του τόπου.
4. - Η πρώτη πράξη εξιλέωσης της ελληνικής κοινωνίας από τα ανομήματα των κυβερνώντων της είναι να καθίσει στο εδώλιο το σύνολο των φυσικών και νομικών προσώπων (κόμματα και επιχειρηματικά κυκλώματα) που συμμετείχαν στην διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και της δημόσιας περιουσίας σε ολόκληρη την προηγούμενη περίοδο. Όχι για να στήσει κρεμάλες στο Σύνταγμα, ούτε για να γεμίσει τις φυλακές με ανάξιους και προδότες, αλλά για να κάνει κάτι καλύτερο, αλλά για να δημεύσει άμεσα και υπέρ του δημοσίου το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων όσων φυσικών και νομικών προσώπων έχουν ανάμιξη στη διασπάθιση του δημοσίου, αλλά και στην εσχάτη προδοσία που έχει διαπραχθεί εναντίον του λαού και της χώρας με την επιβολή του καθεστώτος κατοχής και εκποίησης. Όσο για τους ενόχους μπορούμε να απασχοληθούν σε κοινωνικά ωφέλιμη εργασία, στην καθαριότητα και φύλαξη δημόσιων χώρων, στην συντήρηση υποδομών, κοκ. Γι’ αυτό και το πρώτιστο μέλημα του κινήματος δεν είναι να τα μαζέψουν και να φύγουν, αλλά να τους προλάβει πριν δραπετεύσουν για να τους δείξει πώς ο λαός τιμωρεί την εσχάτη προδοσία στην πράξη και πόσο χρήσιμοι μπορούν να γίνουν για το κοινωνικό σύνολο. Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους.
5. – Η διάσωση της χώρας δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον λαό στον «γύψο» ούτε με οικουμενικές και υπερκομματικές κυβερνήσεις εκφασισμού της πολιτικής ζωής. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη, βαθύτερη και όχι λιγότερη δημοκρατία. Απαιτεί τον λαό διαρκώς στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων. Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας. Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Κι αυτό μπορεί να συντελεστεί μέσα από μια συνολική πολιτειακή αλλαγή, μέσα από την εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης διευρυμένης αυθεντικής εκπροσώπησης του ίδιου του λαού με μοναδικό αντικείμενο την σύνταξη και ψήφιση ενός νέου δημοκρατικού Συντάγματος. Μόνο έτσι θα μπορέσει ο λαός να γίνει αφεντικό στον τόπο του, να οικοδομήσει ένα σύστημα διακυβέρνησης που θα βασίζεται σε μια λαϊκή αντιπροσώπευση με αιρετότητα από τα ανώτερα ως τα κατώτερα όργανα, δεσμευτική εντολή, διαρκή έλεγχο από τα κάτω, υποχρεωτική λογοδοσία των αιρετών εντεταλμένων προς τους εκλογείς τους, ανακλητότητα με κάθε αθέτηση εντολής, περιορισμένη θητεία, θέσπιση της εκ περιτροπής εναλλαγής σε αξιώματα-λειτουργίες.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να απαλλαγεί από τα δεσμά της υποτέλειας, έτσι ώστε η χώρα και ο λαός να ανοιχτούν επιτέλους στη διεθνή ζωή, να αξιοποιήσουν δυνατότητες και ευκαιρίες μέσα από την αναζήτηση νέων διεθνών ερεισμάτων, επαφών και σχέσεων με όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, δίχως καταναγκασμούς, επιβολές και μονοπωλιακές εξαρτήσεις.
Η μάχη την οποία καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελματίας, ο νέος δεν είναι απλώς και μόνο για τη δική του προσωπική επιβίωση. Κανείς δεν μπορεί να γλυτώσει από μόνος του, κοιτώντας μόνο την δουλειά του, όσο την έχει. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να σωθεί δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε.» Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός θα πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και θα αναλάβουν δράση για τη διάσωση της χώρας, ή καταδικάζουμε τους εαυτούς μας και κυρίως τις γενιές που έρχονται στην πιο σκοτεινή ίσως περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας.
Στη μάχη αυτή ο ελληνικός λαός δεν βρίσκεται μόνος του. Δίπλα του βρίσκονται και οι άλλοι λαοί των χωρών της νότιας ευρωζώνης, της ΕΕ και διεθνώς που πλήττονται από αντίστοιχες ληστρικές πολιτικές. Το καθήκον να ξεμπερδέψει με το καθεστώς της δουλοπαροικίας του χρέους πρώτα απ’ όλα στην χώρα του, ο ελληνικός λαός δεν το οφείλει μόνο στον εαυτό του, αλλά και σε όλους τους λαούς που βρίσκονται υπό τα δεσμά της ίδιας διεθνούς ληστοσυμμορίας. Κάθε δικό του απελευθερωτικό βήμα στην Ελλάδα, κάθε καίριο πλήγμα στο καθεστώς κατοχής, θα δώσει πνοή, δύναμη και αποφασιστικότητα σ’ όλους τους μαχόμενους λαούς. Η δική του εθνική και κοινωνική απελευθέρωση θα σηματοδοτήσει μια τέτοια γενικευμένη άνοιξη των λαών στην Ευρώπη, που κανενός είδους αντίδραση δεν θα μπορέσει να αναχαιτίσει.
Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο δεσμεύεται να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις σε κάθε αυθεντικό λαϊκό κίνημα ενάντια στο σημερινό καθεστώς απ’ όπου κι αν προέρχεται, όποιος κι αν ηγείται σ’ αυτό. Δεσμεύεται να συνδράμει ενεργά και αποφασιστικά σε κάθε μέτωπο αντίστασης και να βοηθήσει στην αφύπνιση και στην οργάνωση του λαού σε κάθε συνοικία και χώρο δουλειάς με στόχο την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Το ΕΠΑΜ είναι ανοιχτό σε κάθε δημοκράτη, πατριώτη, αγωνιστή που θέλει να παλέψει για τους ίδιους σκοπούς, χωρίς να ζητά πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, ή υποκλίσεις σε αυτόκλητες αυθεντίες, αυτοδιορισμένους ηγέτες, παράγοντες και αφανείς ή εμφανείς κομματικούς μηχανισμούς.
Το ΕΠΑΜ από την ίδια την φύση του είναι μια μεταβατική κοινωνικοπολιτική συμμαχία από ευρύτατες λαϊκές δυνάμεις με κύρια επιδίωξη την επίτευξη των βασικών στόχων και αιτημάτων του. Στις γραμμές του δεν υπάρχουν διαχωρισμοί κομματικής ή ιδεολογικής καταγωγής των μελών του, ούτε αναγνωρίζει εντός του οργανωμένες συνιστώσες και συντεταγμένες. Απηχεί την ενότητα που πρέπει να οικοδομηθεί μέσα στις τάξεις του ίδιου του λαού απέναντι στον κοινό εχθρό. Σαν συμμαχία είναι μεταβατική γιατί με την επίτευξη των κεντρικών στόχων και αιτημάτων του, το ΕΠΑΜ θα περάσει αναπότρεπτα στην ιστορία.
Αργυρούπολη, 16/7/2011
