Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Προάγγελος κακών μαντάτων

Πολλοί συνταγματολόγοι και νομικοί μίλησαν τις τελευταίες ώρες για το θέμα των συλλήψεων  βουλευτών και μελών της Χρυσής Αυγής αφήνοντας αιχμές για σκοτεινές σκοπιμότητες της Κυβέρνησης. 
Όλοι μιλούν για αυθερεσίες, παρανομίες, έως και συνταγματική εκτροπή και προειδοποιούν ότι τίποτα καλό δεν προδικάζουν για την πολιτική ζωή αυτής της χώρας. Ειδικά για αυτούς που αντιστέκονται στην κατεδάφιση της χώρας, για όσους αγωνίζονται και διεκδικούν.

Γιώργος Κατρούγκαλος συνταγματολόγος, στο Ράδιο 9,84 και στο Γιώργο Σαχίνη:
Όλος ο φάκελος θα έπρεπε να έχει πάει στο Κοινοβούλιο για να υπάρχει αραγές πολιτικό μέτωπο εναντίον του φασισμού αλλά και για να έχει τηρηθεί η συνταγματική νομιμμότητα.
Η Δημοκρατία στηρίζεται σε μας τους ίδιους. Δε φοβάται η Δημοκρατία όσο όχι μόνο οι νόμοι της εφρμόζονται αλλά και εμείς επαγρυπνούμε. Όχι μόνο για την εφαρμογή των νόμων αλλά και των δικαιωμάτων μας. Γιατί δε θα πρέπει να αφήσουμε το φασισμό να καθορίζει την πολιτική ατζέντα και να δεχόμαστε αβαρίες στα δικαιώματά μας. Οι παρακολουθήσεις που έκανε η ΕΥΠ (των χρυσαυγιτών) είναι καθαρά αντισυνταγματικές. Δεν προβλέπεται προληπτική άρση του τηλεφωνικού απορήτου.
Αν δεχτούμε ότι θα πρέπει να χάσουμε τα δικαιώματά μας για να αντιμετωπιστεί ο φασισμός, είναι σα να έχουμε παραδώσει τα δικαιώματά μας στους φασίστες.

Ο Κώστας Χρυσόγονος συνταγματολόγος, στο Extra3:
Γιατί δε ζητήθηκε η άδεια της Βουλής για άρση της βουλευτικής ασυλίας των συλληφθέντων, η οποία θεωρούνταν βέβαιη;
Όλη αυτή η κίνηση αποτελεί προειδοποιητική βολή προς πάσα καυτεύθυνση.  
Ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος ποινικολόγος, στην ANT1:
Δεν στέκουν νομικά οι διώξεις κατά του Γ.Γ. της Χρυσής Αυγής για σύσταση "εγκληματικής οργάνωσης". Παράνομη η διαδικασία σύλληψης των βουλευτών της Χρυσής Αυγής.
Δεν μπορούν να σταθούν στα Δικαστήρια οι κατηγορίες.
Εαν φτάσουμε στο σημείο να προσπαθούμε να βάλουμε στην ποινική δικαιοσύνη πολιτικά εξόχως θέματα, να τα ποινικοποιεί, για να μπορέσουμε να βρούμε μια λύση, αύριο θα είναι το ΚΚΕ που θα στοχοποιηθεί και μεθαύριο ο Συνασπισμός.... (εκεί τον έκοψε το κάθαρμα ο δημοσιογράφος)

Ο Δ.Καζάκης στον Maximum FM 93.6, στις 30 Σεπτεμβρίου 2013


Αυλαία στις κινητοποιήσεις στο όνομα του αντιφασισμού

Του Δημήτρη Καζάκη
Η αυλαία έπεσε στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, των δημοσίων υπαλλήλων και των υπόλοιπων κλάδων. Οι ηγεσίες της ΟΛΜΕ, της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ μπορούν να αισθάνονται υπερήφανες. Έπαιξαν ξανά τον γνωστό ρόλο τους. Αφού έπαιξαν με τον πόνο, τα νεύρα και το μεροκάματο των εργαζομένων, αφού εξάντλησαν όλο το ρεπερτόριο των γνωστών σικέ συνθημάτων για κλιμάκωση του αγώνα, τι έκαναν; Τα μάζεψαν όπως-όπως ακριβώς την ώρα που αναδεικνυόταν ως κυρίαρχο το ζήτημα της κλιμάκωσης.

Έχουν σοβαρό λόγο. Δεν είναι ώρα οι εργαζόμενοι και ο λαός να ασχολείται με τα προβλήματα που του δημιουργεί το καθεστώς. Δεν είναι ώρα να ασχολείται με την ολοσχερή καταστροφή της χώρας. Τώρα πρέπει να ασχολείται μόνο με την ΧΑ. Κι έτσι μετά από δυο 48ωρες χωρίς αντίκρισμα απεργίες της ΑΔΕΔΥ, το όλο σκηνικό έκλεισε με μια δήθεν αντιφασιστική διαδήλωση το απόγευμα της Τετάρτης εναντίον της ΧΑ.

Και λέμε για δήθεν αντιφασιστική γιατί δεν αφορά στην καρδιά του προβλήματος, αλλά περιορίζει το πρόβλημα του φασισμού μόνο εκεί που βολεύει την κυβέρνηση και «συνταγματικό τόξο». Το πρόβλημα για όλους αυτούς είναι μόνο η κύρια η ΧΑ. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς οι ηγεσίες των κομμάτων και των συνδικάτων εκμεταλλεύτηκαν το αίμα του δολοφονημένου από τη συμμορία της ΧΑ, Παύλου Φύσσα, για να ξεμπερδέψουν με τους απεργιακούς αγώνες.

Οι θεατρινισμοί δίνουν και παίρνουν. Εκεί που οι συνδικαλιστές δεν μπόρεσαν – γιατί δεν ήθελαν – να συναντηθούν για να συντονίσουν τη δράση τους και να συμφωνήσουν σ’ ένα σχέδιο κλιμάκωσης του αγώνα, συναντήθηκαν στη Νίκαια για να πολεμήσουν την ΧΑ. Μπράβο τους! Μεγάλη επιτυχία. Κάλεσαν την ΑΔΕΔΥ να μετατρέψει την εικονική απεργία της σε αντιφασιστική διαδήλωση και αμέσως η ηγεσία του τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου έτρεξε να συμμορφωθεί. Δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία από το να ρίξουν αυλαία στις κινητοποιήσεις.

Οι νεκροθάφτες των απεργιών

Στο παιχνίδι άπαντες. Όχι μόνο οι Παναγούπολοι και Σία, αλλά και οι λεγόμενοι ταξικοί συνδικαλιστές. Μάλιστα το ΠΑΜΕ απεδείχθη ευθύς εξαρχής νεκροθάφτης των απεργιακών κινητοποιήσεων. Βλέπετε, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει και λίγα πολιτικά γραμμάτια να ξεπληρώσει στο καθεστώς. Τρία ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ του χάρισε η κυβέρνηση διαμέσου σκοτεινών κύκλων από το εξωτερικό, επιτρέποντάς του να πουλήσει δημόσια περιουσία – την τηλεοπτική συχνότητα του 902 – που διαχειριζόταν δωρεάν το ΚΚΕ από το 1990. Τι θέλετε δηλαδή; Να εγκαταλείψει μια τόσο σημαντική επαναστατική κατάκτηση και να πρωτοστατήσει σε αγώνες διαρκείας των εργαζομένων;

Από την πρώτη στιγμή ευθυγραμμίστηκε με τις λογικές του Παναγόπουλου και των υπολοίπων του σιναφιού του με προτάσεις για στάσεις εργασίας και για απεργίες εκτόνωσης. Ο επίσημος λόγος; Οι εργαζόμενοι δεν είναι ώριμοι. Ε, βέβαια, γιατί να είναι ώριμοι; Έχουν περάσει από την διαδικασία ωρίμανσης που θέλει ο Περισσός; Όχι.

Επομένως, γιατί να είναι ώριμοι. Κι έτσι οι μεγάλοι αυτοί «ταξικοί» συνδικαλιστές πρότειναν περιορισμένες κινητοποιήσεις με αυστηρώς «ταξικά» αιτήματα, δηλαδή απολύσεις, μειώσεις και τα συναφή, που διασπούν την ενότητα των επιμέρους κλάδων, μαζί με «διαφώτιση» στους χώρους δουλειάς. Έτσι είναι. Αυτό που λείπει σήμερα από τους εργαζόμενους είναι η «διαφώτιση» και μάλιστα εγχειριδίου. Ξέρετε, τι είναι καπιταλισμός, τι είναι κρίση, τι σημαίνει εξουσία της εργατικής τάξης και όλα τα άλλα από το εικονογραφημένο αλφαβητάρι του Περισσού για ανόητους και πνευματικά καθυστερημένους.

Τα έχουν μάθει αυτά οι εργάτες; Όχι. Τότε που πάνε; Πώς θα αγωνιστούν χωρίς να ξέρουν τι είναι ο καπιταλισμός, τι σημαίνει πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, τι είναι η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου; Να τα μάθουν πρώτα και ύστερα τα λέμε. Μέχρι τότε, βουρ για τις σχολές μαθητείας του Περισσού.

Τα κομματικά εγχειρίδια

Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια σύσκεψη που παραβρέθηκα στην υπό κατάληψη αντιπεριφέρεια της Εύβοιας ένα μέλος του ΠΑΜΕ και πρόεδρο των νοσοκομειακών γιατρών του νοσοκομείου Χαλκίδας, να παίρνει τον λόγο. Με μορφασμούς που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαν κάλλιστα να προδίδουν σοβαρά κοιλιακά προβλήματα, απευθύνθηκε στην ομήγυρη λέγοντας: «Μα ξέρετε για τι πράγμα μιλάμε τόσην ώρα;» Το ενδιαφέρον εντάθηκε για να ακούσουμε. «Μιλάμε για τον καπιταλισμό και για μια καραμπινάτη καπιταλιστική κρίση…» Τι μου λες; Έχει ενδιαφέρον να ακούει κανείς κάποιον να διαπιστώνει ως μέγιστη ανακάλυψη κάτι που ισχύει από τις αρχές του 19ου αιώνα. Χωρίς καν να μπορεί να διακρίνει τι ξεχωρίζει τον καπιταλισμό του 21ου αιώνα, αφενός και αφετέρου, τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Όλα ένα ίσωμα.

Εμ, εκεί είναι το πρόβλημα. Πώς να καταλάβει κάποιος που έχει ως οδηγό του το κομματικό εγχειρίδιο, ότι αυτό που ζούμε σήμερα και μάλιστα στην Ελλάδα δεν είναι απλά ο καπιταλισμός, ούτε μια ακόμη καπιταλιστική κρίση. Ζούμε την μετάλλαξη του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο σε ένα σύστημα που για να συνεχίσει να υφίσταται θα πρέπει να ενισχύσει τις δομές κυριαρχίας του με όρους νεοφεουδαρχίας. Δεν του αρκεί εδώ και δεκαετίες η άντληση κέρδους διαμέσου της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης στην παραγωγή. Τα λιμνάζοντα κεφάλαια στις αγορές κεφαλαίου είναι τόσο μεγάλα που δεν είναι δυνατή πλέον η απορρόφησή τους από τις επενδύσεις στην παραγωγή. Πρέπει να μετατραπούν σε τοκοφόρο κεφάλαιο, δηλαδή σε δανειακό κεφάλαιο. Πώς γίνεται αυτό; Με δυο τρόπους: αφενός με τον απευθείας δανεισμό. Αφετέρου με την παραγωγή τοκοφόρων τίτλων κάθε είδους.

Η παγκόσμια οικονομία είναι υποχρεωμένη να δημιουργεί ευκαιρίες επένδυσης κυρίως γι’ αυτούς που κερδίζουν από την κίνηση του κεφαλαίου και όχι από τις επενδύσεις στην παραγωγή. Οι Ξένες Άμεσες Επενδύσεις παγκόσμια ανέρχονται περίπου στα 1,4 τρις δολάρια. Το σύνολο του διασυνοριακού κεφαλαίου που κινείται παγκόσμια ξεπερνά σήμερα τα 230 τρις δολάρια. Σε μια παγκόσμια οικονομία που το συνολικό ΑΕΠ που παράγει υπολογίζεται γύρω στα 74 τρις δολάρια. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τέτοιος όγκος κεφαλαίων να ξεχειλίζει κυριολεκτικά την παγκόσμια οικονομία.

Η ταξική απολογητική του συστήματος

Η κλασσική απάντηση σε μια τέτοια κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου ήταν ανέκαθεν η καταστροφή του κεφαλαίου που περισσεύει έτσι ώστε να επανεκκινήσει η οικονομική άνοδος. Ποια καταστροφή; Το 33% του παγκόσμιου διανοσυνοριακού κεφαλαίου αφορά σε δάνεια των τραπεζών προς ιδιώτες. Το 19% αφορά σε τίτλους που χρησιμοποιούν οι ίδιες οι τράπεζες για να χρηματοδοτηθούν. Το 20% αφορά σε κρατικό δανεισμό και το υπόλοιπο σε επιχειρηματικούς τίτλους. Με άλλα λόγια το 72% του συνόλου βρίσκεται στα χέρια των διεθνών τραπεζών, που η χρεοκοπία τους θα σημάνει καταρρεύσεις κρατών και ολόκληρων οικονομιών.

Πρώτα και κύρια των μεγάλων ανεπτυγμένων οικονομιών που παράγουν και τον κύριο όγκο των διασυνοριακών κεφαλαίων παγκόσμια.

Αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο προσπαθούν να αποφύγουν. Πώς; Κυρίως με την ελεγχόμενη καταστροφή και χρεοκοπία περιφερειακών χωρών, όπως είναι η Ελλάδα. Αυτός είναι ο λόγος που για την Ελλάδα ιδιαίτερα αυτή η κρίση δεν μια «μια τυπική καπιταλιστική κρίση», ούτε μια ακόμη βαθιά ύφεση. Από αυτή την κρίση η Ελλάδα δεν πρόκειται να ανακάμψει ακόμη και με καπιταλιστικούς όρους. Ανήκει πλέον σ’ εκείνες τις χώρες που προορίζονται να μετατραπούν ολοκληρωτικά σε ερείπια στα πλαίσια της διεθνούς καταστροφής κεφαλαίου. Ολόκληρη η χώρα θα ρευστοποιηθεί προκειμένου να στηριχθούν οι διεθνείς αγορές και κυρίως το παραπαίων ευρώ.

Επομένως, όποιος μένει απλά σε διαπιστώσεις όπως αυτή που αναφέραμε τότε δεν είναι τίποτε περισσότερο από απολογητής της κυρίαρχης πολιτικής. Ας σκεφτούμε λίγο. Πότε το επίσημο σύστημα οικονομίας και πολιτικής, που κάποιοι ονομάζουν καπιταλισμό για να μην σκέφτονται σε βάθος, εφάρμοσε εσκεμμένα, εξεπιτούτου πολιτικές ενίσχυσης και επιτάχυνσης της κρίσης; Κάθε φορά που ακόμη κι ο ελληνικός καπιταλισμός αντιμετώπιζε κρίσεις, οι κυβερνήσεις επιχειρούσαν να εφαρμόσουν αντικυκλικές πολιτικές με σκοπό την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Κύριος στόχος τους ήταν η πάση θυσία ενίσχυση του ιδιωτικού κέρδους, μέσω κυρίως της μείωσης του εργατικού κόστους προκειμένου να υπάρξουν επενδύσεις. Αυτή ήταν πάντα η κλασσική συνταγή με τα κόστη να φορτώνονται στις λαϊκές τάξεις. Ταυτόχρονα, ενισχυόταν επίτηδες ο παρασιτικός χαρακτήρας του κράτους μέσα από την δημιουργία κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών κολοσσών των οποίων τα κεφάλαια και η πελατεία προερχόταν κατά κύριο λόγο από τον κρατικό κορβανά.

Σκοπός τους η ολοκληρωτική καταστροφή

Αυτή ήταν ανέκαθεν η τυπική απάντηση των κυβερνήσεων στην κρίση του δικού τους συστήματος. Σκοπός τους ήταν να βγουν από την κρίση κι όχι να την βαθύνουν. Αντίθετα σήμερα παρατηρούμε ότι ασκείται μια πολιτική βαθέματος της κρίσης. Η ύφεση που βιώνει σήμερα η ελληνική οικονομία δεν είναι φυσιολογικό προϊόν ενός οικονομικού κύκλου, ή μιας τυπικής καπιταλιστικής κρίσης. Είναι βασική συνέπεια των πολιτικών που εφαρμόζονται. Εδώ δεν έχουμε απλά τον επιμερισμό της καταστροφής του κεφαλαίου που χρειάζεται – θεωρητικά – για να ανακάμψει μια οικονομία που βασίζεται στο καπιταλιστικό κέρδος. Δεν έχουμε από την μια τις λαϊκές και εργατικές τάξεις να χάνουν ώστε να κερδίσει το κεφάλαιο. Έχουμε αντίθετα μια εκτεταμένη πολιτική καταστροφής όπου συντρίβονται ακόμη και μερίδες του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου.

Η εσωτερική υποτίμηση δεν έφερε μόνο τρομακτικά δεινά στους εργαζόμενους, αλλά συνέτριψε την εσωτερική αγορά και οικονομία της Ελλάδας συνολικά. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε μια τέτοια ολοσχερής καταστροφή του επιχειρηματικού δυναμικού της χώρας. Ούτε καν την εποχή της ναζιστικής κατοχής, μιας και οι καταχτητές ήθελαν τις πιο σημαντικές παραγωγικές μονάδες και επιχειρήσεις για την ενίσχυση της δικής τους πολεμικής προσπάθειας. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε μια τόσο μεγάλη και εκτεταμένη φυγή κεφαλαίου από την χώρα, ειδικά επιχειρηματικού. Ακόμη και μεγάλα ονόματα καταρρέουν, πτωχεύουν, ή λεηλατούν τις επιχειρήσεις τους και την κοπανάνε. Κι όλα αυτά δεν οφείλονται στην θύελλα της παγκόσμιας κρίσης, αλλά πρώτα και κύρια στις πολιτικές που επιβάλλονται από την τρόικα και τους δανειστές.

Μπορούμε όλα αυτά να τα θεωρήσουμε φυσιολογικά; Μπορούμε να ξεμπερδέψουμε μαζί τους λέγοντας ότι πρόκειται απλά για «μια τυπική καπιταλιστική κρίση»; Όχι βέβαια. Εκτός κι αν θέλουμε να ασκηθούμε στην απολογητική της επίσημης πολιτικής.
Η Ελλάδα στο σύνολό της κι όχι μόνο οι εργαζόμενες τάξεις της έχει μετατραπεί σκόπιμα σε θύμα της διεθνούς καταστροφής κεφαλαίου. Κι επομένως το κυρίαρχο ζήτημα δεν είναι η προάσπιση της θέσης των εργαζομένων εναντίον των πολιτικών που επιβάλλονται, αλλά πρώτα και κύρια η υπεράσπιση της χώρας από την ολοκληρωτική καταστροφή και εξαφάνιση.

Το κυρίαρχο ζήτημα σήμερα

Σήμερα το ζήτημα που έχει ήδη τεθεί στην ημερήσια διάταξη δεν είναι σε ποιον οφείλουν να ανήκουν τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος που διαθέτει η χώρα. Αλλά αν θα πρέπει να διαθέτει μέσα παραγωγής η χώρα. Ζούμε μια διαδικασία ολοκληρωτικής καταστροφής των διαθέσιμων μέσων παραγωγής σε πρωτοφανή κλίμακα στην ιστορία της Ελλάδας, αλλά και του πλούτου που διαθέτει η χώρα. Επομένως το πρόβλημα είναι να υπερασπιστούμε τα μέσα παραγωγής που αυτή την στιγμή καταστρέφονται. Όχι μόνο της δημόσιας περιουσίας με την πολιτική ξεπουλήματος διαμέσου του ΤΑΙΠΕΔ και της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και των μεγάλων επιχειρήσεων και παραγωγικών μονάδων που έχουν απομείνει στην Ελλάδα.

Δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε για το τι θα κάνουμε τα μέσα παραγωγής όταν αυτά θα έχουν μεταβληθεί σε ερείπια. Συνεπώς το πρώτιστο καθήκον είναι να τα υπερασπιστούμε. Να τα πάρουν οι εργαζόμενοι με την συνδρομή της κοινωνίας στα χέρια τους. Αν η μεγαλύτερη σε υποδομές και παραγωγική δυναμικότητα τσιμεντοβιομηχανία της πρώην ΑΓΕΤ Ηρακλής πουληθεί τελικά για σκραπ από την Lafarge, πόσο χρόνο και πόσους πόρους θα χρειαστεί η Ελλάδα για να ξαναποκτήσει μια τέτοια βιομηχανία που θα μπορούσε να στηρίξει την ανοικοδόμησή της; Αν η ΔΕΗ που ήδη έχει τεμαχιστεί για να πουληθούν πιο εύκολα οι βασικές υποδομές της, τελικά διαλυθεί για να εξυπηρετήσει ιδιωτικά συμφέροντα, πόσες δεκαετίες θα χρειαστεί για να αποκατασταθεί η καταστροφή αυτή προκειμένου η Ελλάδα να αποκτήσει ξανά ενεργειακή επάρκεια; Και πάει λέγοντας.

Για όποιον δεν καταλαβαίνει θα τον ρωτούσαμε: βρες μια προηγούμενη περίοδο της ιστορίας στην Ελλάδα όπου να είχε επιβληθεί μια τέτοια πολιτική γενικού ξηλώματος. Πότε ξανάγινε κάτι τέτοιο; Πότε συστηματικά και με μέθοδο οδηγήθηκε η ανεργία πάνω από το 30% της απασχόλησης, έκλεισαν σχολεία και νοσοκομεία σωρηδόν, έκλεισαν μαζικά επιχειρήσεις ακόμη και οι μεγαλύτερες, διαλύθηκε η δημόσια διοίκηση και το κράτος μετατράπηκε σε μηχανισμό ανοιχτής καταστολής, δήμευσης και λεηλασίας ακόμη και της ιδιωτικής περιουσίας; Κι όλα αυτά όχι σαν απόρροια των εσωτερικών διεργασιών της κρίσης, αλλά ως εσκεμμένη σκόπιμη επίσημη πολιτική.

Αν δεν το κάνει ο λαός, τότε ποιος;

Μην το ψάχνετε. Ποτέ ξανά δεν έχει υποστεί η Ελλάδα τέτοια μεταχείριση από τις κυβερνήσεις της. Γιατί; Διότι το επιβάλλουν οι δανειστές και η διάσωση του ευρώ. Αν λοιπόν οι εργαζόμενοι δεν θέσουν ως πρώτιστο και κορυφαίο μέλημά τους την διάσωση της χώρας, των μέσων παραγωγής που καταστρέφονται και του πλούτου που χάνεται, τότε ποιος θα το θέσει; Ο κ. Δασκαλάκης και ο ΣΕΒ; Η  Ένωση Εφοπλιστών και Τραπεζιτών; Ή οι κυβερνήσεις τους;

Επομένως όποιος εμφανίζει σήμερα την κρίση από την οποία διέρχεται όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και η παγκόσμια οικονομία σαν μια ακόμη τυπική κρίση του καπιταλισμού, τότε όχι μόνο δεν έχει πιάσει κάβο, δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει, αλλά στην ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από απολογητής της επίσημης πολιτικής και των συμφερόντων που υπηρετεί.

Ειδικά από την στιγμή που η κρίση έχει πλέον επικεντρωθεί και εδραιωθεί στην ίδια την ευρωζώνη. H προσπάθεια διάσωσης του ευρώ έχει δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα και έχει βαθύνει την κρίση μετατρέποντάς την ανοιχτά σε κοινωνική και πολιτική πρωτίστως. Η ευρωζώνη είναι αδύνατο να διαφύγει από την κρίση παρά μόνο με την διάλυσή της. Αφού πρώτα – αν δεν προλάβουν οι λαοί με τις εξεγέρσεις τους – τσακίσει όλα τα κράτη μέλη και τους βυθίσει τις κοινωνίες τους σε βίαιες αναμετρήσεις και εμφυλίους.

Η κοινωνία σε αναβρασμό.

Από την άλλη η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό. Είναι η πρώτη φορά μετά το μεγάλο ξέσπασμα των πλατειών το καλοκαίρι του 2011 που μεγάλα τμήματα της κοινωνίας είναι έτοιμα να κάνουν κάτι για να ξεμπερδέψουν μια και καλή με το καθεστώς. Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο τι μπορούν να κάνουν, αλλά και κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να ξεκαθαρίσει παρά μόνο στην πράξη, μέσα από τους ίδιους τους αγώνες.

Αυτή την φορά έκφραση αυτής της διάθεσης της κοινωνίας δεν είναι μια αυθόρμητη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις πλατείες, αλλά η σταδιακή απεργιακή κινητοποίηση πολλών κλάδων με πρώτους του καθηγητές.

Για πρώτη φορά πλατιές μάζες τόσο στους κλάδους που κινητοποιούνται, όσο και στην κοινωνία ευρύτερα συζητούν για τις μορφές αγώνα και αντιλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό αυτό που πρώτο το ΕΠΑΜ έθεσε ως τρόπο διεξόδου από το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει για τον λαό το καθεστώς. Δηλαδή την γενική πολιτική απεργία.

Το γεγονός ότι εισήλθαμε σε μια περίοδο όπου εμπεριέχει τη δυνατότητα ενός γενικού ξεσηκωμού και μάλιστα πολύ μεγαλύτερου και πολύ πιο αποτελεσματικού από την εποχή των πλατειών, εξανάγκασε το καθεστώς να χρησιμοποιήσει τις δολοφονικές συμμορίες της ΧΑ.

Η πολύτιμη εφεδρεία της ΧΑ

Είναι τυχαίο ότι με το που ξεκίνησε αυτή η περίοδος με μια απεργιακή έξαρση που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η μεγαλύτερη που γνωρίσαμε από την αρχή της επιβολής των μνημονίων, είχαμε την στυγερή δολοφονία; Είναι τυχαίο ότι σε μια περίοδο τέτοιας αγωνιστικής έξαρσης κλάδων και τμημάτων της κοινωνίας που θέτει με την πλάτη στον τοίχο ακόμη και τους πιο πωρωμένους γραφειοκράτες των συνδικάτων, είχαμε την δολοφονική δράση της ΧΑ;

Τίποτε δεν είναι τυχαίο στην όλη ιστορία. Έπρεπε πάση θυσία να μετατεθεί η όλη αντιπαράθεση από το πεδίο της ευθείας αναμέτρησης με το καθεστώς, στο πεδίο ενός τυφλού αγώνα εκδίκησης κι αντεκδίκησης ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες. Έτσι επιχειρείται να μετατεθεί η κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή από το πεδίο της αναμέτρησης με το καθεστώς κατοχής, στο πεδίο αναμέτρησης αποκλειστικά ή κύρια με την ΧΑ.

Έτσι δημιουργείται μια ψευδεπίγραφη αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις του «δημοκρατικού τόξου», όπου συμπεριλαμβάνονται όλοι οι δοσίλογοι, εναντίον των δυνάμεων των «άκρων», όπου γίνεται προσπάθεια να συμπεριληφθεί οποιοσδήποτε μιλά για προδότες, για λογοδοσία όσων έχουν διαπράξει εσχάτη προδοσία και σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας μαζί με τους φασίστες της ΧΑ.

Ο λαός και το κίνημα αντιμετωπίζει μια ολομέτωπη επίθεση πειθαναγκασμού ακόμη και με την άσκηση κρατικής βίας στην νομιμότητα που επιβάλει το καθεστώς κατοχής στο όνομα μιας ανύπαρκτης και ξεπουλημένης «δημοκρατίας». Το νόμιμος ταυτίζεται με το νομοταγής στο καθεστώς και στους νόμους του. Σε λίγο, όπως πάμε, θα ποινικοποιηθεί οποιοσδήποτε «πολιτικός συμβολισμός» εξωθεί – κατά τους κυβερνώντες – στη βία.

Κι επομένως ακόμη και το κάλεσμα σε παλλαϊκό ξεσηκωμό θα υπόκειται στις ίδιες ποινικές διατάξεις. Αν μάλιστα περάσει και το αποκαλούμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο της ΔΗΜΑΡ, ακόμη και η αναφορά στον πατριωτισμό που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις λογικές και τις πρακτικές του καθεστώτος, θα ισοδυναμεί με ρατσιστική ρητορική και θα διώκεται.

Απέναντι σ’ αυτή την επίθεση έχουμε τις δυνάμεις της αριστεράς που έχουν ενδώσει για τους δικούς του μικροκομματικούς λόγους στην τακτική του καθεστώτος.
Εμείς δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα. Εμείς πρέπει να ξεκαθαρίζουμε τι σημαίνει φασισμός κι ότι αυτός δεν εξαντλείται στην ιδεολογία και στις πρακτικές της ΧΑ. Ο φασισμός είναι καθεστώς που επιβάλλεται από την επίσημη εξουσία κάθε φορά που νιώθει ότι απειλείται από τον λαό.

Επομένως το δίλλημα δεν είναι φασισμός ή αντιφασισμός, ούτε φασισμός ή νομιμότητα. Το κυρίαρχο δίλλημα είναι φασισμός ή δημοκρατία. Κι ο φασισμός δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ, ούτε θα αντιμετωπιστεί απλά με αστυνομικά μέτρα και ποινικές διατάξεις. Ο φασισμός πεθαίνει εκεί που ενισχύεται η δημοκρατία, εκεί που ενισχύεται με αποφασιστικό τρόπο η συμμετοχή του ίδιου του λαού σ’ όλα τα κέντα λήψης αποφάσεων. Δεν μπορεί λοιπόν να μιλά για δημοκρατία μια εξουσία που έχει σφετεριστεί και καταπατήσει όλα τα βασικά δικαιώματα του λαού και έχει παραδώσει αμαχητί την χώρα σε αλλότριες δυνάμεις.

Μέρος του δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 29/9/2013

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Πρέπει να δώσουμε ένα κάποιο όνομα σ’ αυτό το πολίτευμα, ξεπερνάει την χούντα, αλλά ξεπερνάει και την φαντασία μου.


Γράφει η Στεφανία Λυγερού

Με το «θα παταχθεί η βία ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ» επετεύχθη το προσδοκώμενο.. τσουβάλιασμα.
Η δολοφονία του παλικαριού έγινε ένα με τον αγώνα στις Σκουριές, έγινε ένα με τις καταλήψεις στα σχολεία, έγινε ένα μέχρι και με τις επιθέσεις σε πολιτικούς.
Όποιος αγωνίζεται για να πέσει η χούντα είναι χρυσαυγήτης ή αριστεριστής ή παρακράτος.
Τέλος. Οι δημοκρατικοί πολίτες δεν διαμαρτύρονται.
Πρέπει να δώσουμε ένα κάποιο όνομα σ’ αυτό το πολίτευμα, ξεπερνάει την χούντα, αλλά ξεπερνάει και την φαντασία μου.


Πηγή: ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Τρομοκρατήσατε τους τρομοκράτες

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες ημέρες από τη μαζική τραμπούκικη επίθεση στο Πέραμα.

Οι ορδές των υπανθρώπων της Χρυσής Αυγής αποθρασυνόμενοι από τη συστηματική αδράνεια της «Αστυνομίας» του καθεστώτος προχώρησαν σε νέα δολοφονική επίθεση.

Αυτή τη φορά θρηνούμε νεκρό. Έλληνα. Τονίζουμε το «Έλληνα» όχι γιατί και η ζωή του πιο εξαθλιωμένου λαθρομετανάστη δεν έχει την ίδια ακριβώς αξία, αλλά για να καταδείξουμε ότι οι επιθέσεις κατά των μεταναστών και η ρητορεία που τις συνοδεύει δεν αποτελούν παρά το προπέτασμα του καπνού για τους πραγματικούς στόχους των πληρωμένων τραμπούκων της Χ.Α..

Είχαμε επισημάνει μόλις μετά τα γεγονότα στο Πέραμα, στις 13 του Σεπτέμβρη, ότι οι ορδές των ταγματαλητών πήραν τις εντολές τους να επιτεθούν και να σπείρουν τον τρόμο.

Τον τρόμο ως τελευταία καταφυγή του αλητήριου κατοχικού καθεστώτος, απέναντι σε μια κοινωνία που απηυδισμένη από τις καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές δείχνει να ξυπνάει από το βαθύ λήθαργο, που την είχαν σπρώξει τόσο η προπαγάνδα, όσο και οι εγκάθετοι στους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς γνωστοί μηχανισμοί, τα κομματόσκυλα και οι «στρατευμένοι» συνδικαλιστές.

Οι μηχανισμοί αυτοί και η προπαγάνδα δεν αρκούν πλέον για να καταστείλουν τις ολοένα αυξανόμενες λαϊκές αντιδράσεις. Ήρθε η ώρα για πιο «ριζοσπαστικά» μέτρα. Ήρθε η ώρα του παρακράτους και των μηχανισμών των μυστικών υπηρεσιών. Ήρθε ξανά η ώρα των πληρωμένων δολοφόνων. Έτσι κι αλλιώς αυτοί ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά. Από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, τους νεκρούς της Μαρφίν, μέχρι σήμερα τον Παύλο Φύσσα.

Οι άλλοι, οι πραγματικοί εντολείς - μίσθαρνα όργανα του κατοχικού καθεστώτος - μαέστροι οι ίδιοι στη διασπορά της σύγχυσης, του αποπροσανατολισμού και του φόβου, απεχθάνονται τα αίματα. Αυτοί πρέπει να μείνουν ατσαλάκωτοι, εκφραστές του «πολιτικού πολιτισμού», της «Ησυχίας, της Τάξης, της Ασφάλειας» και του «successstory»  που κινδυνεύουν από «ακραίους».

Και ποιοι είναι οι ακραίοι; Όσοι αντιδρούν και αντιστέκονται! Όσοι αντιλαμβάνονται ότι πραγματικά φασιστικό είναι το ίδιο το καθεστώς κατοχής και οι εγχώριοι υποστηρικτές του εντός του αποκαλούμενου «συνταγματικού τόξου» και μάχονται για την ανατροπή του. Οι άλλοι, οι χρυσαυγίτες, ως μια συμμορία πληρωμένων τραμπούκων και επαγγελματιών δολοφόνων, αποτελούν απλά το άλλοθι του συστήματος και αμείβονται αδρά απ’ αυτό. Εξ ου και οι εξαγγελίες για νέους τρομονόμους και άλλα συναφή.

Εμείς όμως δεν φοβόμαστε και θα τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες! Θα δώσουμε την σκληρή απάντησή μας. Και απάντηση στον φασισμό ήταν ανέκαθεν η Δημοκρατία. Και δημοκρατία δεν είναι η νομοταγής υποταγή στους θεσμούς μιας απολυταρχικής και απόλυτα διεφθαρμένης εξουσίας που νομιμοποιείται με καλπονοθευτικές εκλογές. Δημοκρατία σημαίνει ότι ο λαός είναι κυρίαρχος στον τόπο του και αποφασίζει ο ίδιος για το παρόν και το μέλλον του.

Τιμώντας τη μνήμη του Παύλου Φύσσα, αλλά και όλων των γνωστών και άγνωστων νεκρών μας, καλούμε σε γενική συστράτευση:

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ!

Για να ξεφορτωθούμε μια και καλή το σημερινό καθεστώς εθελοδουλίας που εκτρέφει τον φασισμό και καλοβλέπει τον εμφύλιο ως την τελευταία λύση για να κρατηθεί στην εξουσία.

Αθήνα 19 του Σεπτέμβρη 2013
Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Ποιοι ετοιμάζουν ανοιχτή φασιστική εκτροπή;

Του Δημήτρη Καζάκη
Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό δεν είναι υπόθεση φανατισμένων ομάδων που διψούν για εκδίκηση. Είναι υπόθεση όλου του λαού που παλεύει για δημοκρατία, περισσότερη δημοκρατία, αληθινή δημοκρατία. Η εκδίκηση, το αίμα για το αίμα και οι άλλες ταλμουδικές και καλβινιστικές υστερίες που ξεστομίζουν ορισμένοι για να δικαιολογήσουν τα ζωώδη μικροαστικά ένστικτά της τυφλής βίας που εκτρέφουν ως ιδεολογία, αφορούν τους θρησκόληπτους φανατικούς, τους τραμπούκους, τον υπόκοσμο και το παρακράτος. Όποιο έμβλημα ευκαιρίας κι αν φέρουν.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έχει σχέση με ένα αληθινό παλλαϊκό κίνημα εναντίον του φασισμού. Πολύ περισσότερο όταν μέρα με τη μέρα φανερώνονται ολοκάθαρα τα πολιτικά πρόσωπα των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Κι αυτοί δεν είναι μόνο οι Μιχαλολιάκος και Σία της ΧΑ, αλλά πρωτίστως τα μεγάλα αφεντικά της συμμορίας του. Αυτοί δηλαδή που σχεδιάζουν ανοιχτή φασιστική εκτροπή με πρόσχημα την καταπολέμηση της ΧΑ.

Δεν υπάρχει καλύτερο δώρο σ’ όλους αυτούς που προετοιμάζουν την φασιστική εκτροπή από το να υπάρξει κι άλλο θύμα τις επόμενες ημέρες. Δεν έχει καμιά σημασία αν φορά μαύρη μπλούζα ή όχι. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Δεν υπάρχει καλύτερη υπηρεσία σ’ αυτούς που είναι έτοιμοι να ρίξουν στο γύψο την χώρα και τον λαό της, να φέρουν μισθοφόρους αγνώστων λοιπών στοιχείων να δρουν στις γειτονιές της Αθήνας και αλλού – όπως συμβαίνει στις Σκουριές Χαλκιδικής – να κατεβάσουν ακόμη και επίλεκτες μονάδες του στρατού για να αναλάβει την καταστολή, αλλά και να ζητήσουν συνδρομή από δυνάμεις του εξωτερικού, από την δράση εκείνων που έχουν επιδοθεί σε μια εκστρατεία τυφλής βίας με ξυλοδαρμούς και δολοφονικές απόπειρες εναντίον οποιουδήποτε «δεν τους γουστάρει», ή η κτηνώδης άγνοιά τους ταυτίζει με τους φασίστες επειδή σηκώνουν ελληνικές σημαίες, ή μιλάνε για πατρίδα. Παίζουν το παιχνίδι αυτών που υποτίθεται ότι αντιμάχονται καλύτερα ακόμη κι από τα μίσθαρνα όργανα του «βαθέος κράτους».

Πρέπει να το πούμε καθαρά: όσοι επιδιώκουν να σύρουν την ελληνική κοινωνία σε εμφύλιο με προτροπή την αντεκδίκηση, δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ναζί της ΧΑ. Προλειαίνουν εξίσου την φασιστική εκτροπή που ετοιμάζουν ήδη οι κυβερνώντες και το καθεστώς της ευρωαποικίας. Άλλωστε που ήταν όλοι αυτοί όταν καταπατήθηκαν το σύνολο των δημοκρατικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού; Πότε αλήθεια κατήγγειλαν έστω τον επίσημο σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας από τους εντολοδόχους της τρόικας που ισοδυναμεί με εκτροπή και εσχάτη προδοσία;

Πότε έθεσαν ως πρωταρχικό τους μέλημα την άνευ όρων και αμετάκλητη ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας και του λαού της, που η ντόπια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία παρέδωσε αμαχητί στις δυνάμεις των ξένων δανειστών και της ευρωζώνης; Οι μεν μιλάνε για διαπραγμάτευση των πιο αυτονόητων δικαιωμάτων μιας χώρας κι ενός λαού και οι δεν τα έχουν ρίξει όλα στον καπιταλισμό για να μην παλεύουν για τίποτε.  

Ακούμε πολλές αντιφασιστικές κορώνες από πολλές μεριές. Προσφέρεται η εκμετάλλευση της κατάστασης από πολλούς. Αλλά δεν είδαμε κανέναν από τα επίσημα κόμματα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης να θέτει θέμα δημοκρατίας. Λες και δεν υφίσταται θέμα δημοκρατίας σ’ αυτή την χώρα. Λες και το μόνο πρόβλημα είναι η εγκληματική δράση της ΧΑ, η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί έγκαιρα και αποτελεσματικά – αν υπήρχε η πολιτική βούληση – με τις υφιστάμενες διατάξεις του ποινικού δικαίου.

Όμως όχι η ΧΑ χρειάζεται στους κρατούντες. Πώς αλλιώς θα δικαιολογήσουν τους νόμους και τις διατάξεις που έχουν στα σκαριά για να «δέσουν» πισθάγκωνα ολόκληρη την κοινωνία; Υπάρχει καλύτερη δικαιολογία από την δήθεν εναντίωση στον φασισμό της ΧΑ; Κι έτσι η άνοδος του φασισμού της επίσημης εξουσίας ξεπροβάλλει πίσω από και σε αντιπαράθεση με τον φασισμό των πιο χυδαίων και αναλώσιμων οργανέτων της, δηλαδή της ΧΑ.

Με όλους τους γιαλαντζί επαναστάτες να κηρύσσουν «αντιφασιστικό αγώνα» αποκλειστικά και μόνο εναντίον στη ΧΑ, ελπίζοντας οι κυβερνώντες να κάνουν τα στραβά μάτια σε κανένα «αντιφασιστικό» λυντσαρισματάκι. Μόνο και μόνο για να ανάψουν τα αίματα, να κορώσουν από φανατισμό οι πιστοί οπαδοί και να αποκτήσουν «αντιφασιστικό» άλλοθι οι ηγεσίες που έχουν παραδοθεί εκ προοιμίου στην φασιστική εκτροπή που εδώ και τρία χρόνια μεθοδεύει συστηματικά η εξουσία με εντολές έξωθεν.

Κι έτσι όλοι έχουν συντονιστεί στον ίδιο τόνο. Κι ενώ οι κυβερνώντες με πρώτο τον ανεκδιήγητο και εξαιρετικά επικίνδυνο Δένδια, μιλούν ανοιχτά για νέους ακόμη πιο αυταρχικούς και αυθαίρετους νόμους και αστυνομικές διατάξεις με στόχο δήθεν την ΧΑ, αλλά με αληθινό σκοπό την προστασία των δοσίλογων και του καθεστώτος τους, οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων περί άλλων τυρβάζουν. Καμιά ξεκάθαρη κουβέντα ότι δεν πρόκειται να ανεχθούν νέα διατάγματα καταστολής, μιας και τέτοιες πρωτοβουλίες των κυβερνώντων δεν θα έχουν σαν στόχο την ΧΑ αλλά να περιορίσουν δραστικά τις λιγοστές τυπικές ελευθερίες που έχουν απομείνει στο λαό.

Αντίθετα η ηγεσία του ΚΚΕ μιλά για «σάπιο καπιταλιστικό σύστημα» που εκτρέφει φαινόμενα σαν της ΧΑ και δεν λέει κουβέντα για δημοκρατία. Για την ηγεσία του ΚΚΕ, απ’ ότι φαίνεται, είτε δημοκρατία, είτε φασιστική δικτατορία είναι το ίδιο και το αυτό, μιας και τα δυο φαινόμενα μπορούν να υπάρξουν στο «σάπιο καπιταλιστικό σύστημα». Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να φανατίσει τους οπαδούς της και τίποτε περισσότερο.

Ο κ. Τσίπρας με την σειρά του δήλωσε τα εξής τρομακτικά: «Πολύ φοβάμαι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης και αποπροσανατολισμού, ενορχηστρωμένο από ακροδεξιά κέντρα και τη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής… Χρειάζεται ομαλότητα και σταθερότητα για να προχωρήσουμε μπροστά. Και άρα πρέπει να απομονώσουμε όσους σχεδιάζουν να τορπιλίσουν την ομαλότητα, προκειμένου να επιβάλουν στη χώρα ένα σκοτάδι σαν αυτό που έχει ζήσει ο λαός μας.  Και ακριβώς επειδή τα έχει ζήσει, πιστεύουμε ότι δεν θα αφήσει κανέναν να μας τα ξαναεπιβάλλει.»

Μα καλά, δε ζει στην Ελλάδα ο κ. Τσίπρας. Σχέδιο αποσταθεροποίησης από ακροδεξιά κέντρα και τη ΧΑ; Και οι πολιτικές του μνημονίου, οι αναγκαστικοί νόμοι με τους οποίους επιβάλλονται, το καθεστώς κατοχής και αποικίας, τι είναι; Πρότυπο σταθερότητας; Τι άλλο κάνουν οι εντολοδόχοι της τρόικας εδώ και τρία χρόνια, εκτός από το να αποσταθεροποιούν την χώρα σε βαθμό ολοκληρωτικής καταστροφής, να κυβερνούν με εκτροπές σε βαθμό εσχάτης προδοσίας, να ισοπεδώνουν κάθε έννοια δημοκρατικής έννομης τάξης; Τι είναι όλα αυτά που ζούμε ως χώρα και ως λαός; Σταθερότητα και ομαλότητα που την απειλεί μονάχα η ΧΑ; Έλεος, κ. Τσίπρα.

Οι δηλώσεις αυτές μαζί με τις θεωρίες περί «συνταγματικού τόξου» μου θυμίζουν τις τελευταία περίοδο πριν την έλευση του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936.
Όπως σήμερα έτσι και τότε η Ελλάδα είχε μπει στον τέταρτο χρόνο της επίσημης χρεοκοπίας της. Το 50-60% του εισοδήματος των λαϊκών νοικοκυριών το έτρωγαν τα χρέη στις τράπεζες και στην εφορία. Η ανεργία κάλπαζε και η πείνα είχε αρχίσει να εμφανίζεται στις εργατικές συνοικίες. Οι 3 στους 4 επαγγελματοβιοτέχνες έβαζαν λουκέτο και η κοινωνική αναταραχή γενικευόταν. Την αγωνία του επίσημου πολιτικού κόσμου για την κοινωνική αναταραχή που συγκλόνιζε τα θεμέλια του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας, εξέφραζε ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου με την αγόρευσή του στην Βουλή στις 27/4/1936. Να τι έλεγε: «…αν προσέξωμεν σήμερα, θα ίδωμεν, ότι υπάρχει εις όλην την χώραν ένας αναβρασμός των λαϊκών στρωμάτων, λόγω της μη ικανοποιήσεως των αξιώσεών των… Δι’ αυτούς τους λόγους επαναλαμβάνω, ότι έχω την πεποίθησιν, ότι θα σταματήση αυτή η αποσυνθετική εξέλιξις, δια να ημπρέσωμεν να αρχίσωμεν μια καινούργιαν ζωήν, επεβάλλετο να δώση τα χέρια ο πολιτικός κόσμος, να συνεργασθούν τα μεγαλύτερα κόμματα.»

Πρόφαση και τότε της συνεργασίας των μεγαλυτέρων κομμάτων ήταν η ανωμαλία που προκαλούσε η δράση φασιστικών συμμοριών σαν την ΕΕΕ – κάτι σαν την ΧΑ σήμερα - που δολοφονούσε και έβαζε φωτιά σε συνοικίες «τουρκόσπορων», όπως αποκαλούσε η συγκεκριμένη ναζιστική οργάνωση τους πρόσφυγες από τα παράλια της Μικρής Ασίας. Ποιος ανέλαβε να εκφράσει αυτή την διακομματική συνεργασία έναντι της ανωμαλίας και της δράσης των φασιστικών συμμοριών της εποχής; Ο Ι. Μεταξάς. Από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο του 1936, οπότε και επεβλήθη ανοιχτά η δικτατορία με δυο βασιλικά διατάγματα, το σύνολο των επιφανών πολιτικών ανδρών του ελληνικού κοινοβουλίου υπερασπιζόταν την «διακομματική κυβέρνηση» Μεταξά ως ανάχωμα στην ανωμαλία και στις φασιστικές συμμορίες. Το μόνο κόμμα που διαφωνούσε τότε και καλούσε σε παλλαϊκό ξεσηκωμό όλων των δημοκρατικών δυνάμεων ήταν το ΚΚΕ.

Από την στάση των «κομμάτων του συνταγματικού τόξου» το 1936 μας προέκυψε η καραμπινάτη φασιστική δικτατορία του Μεταξά. Από την στάση των «κομμάτων του συνταγματικού τόξου» τι φασιστική εκτροπή θα μας προκύψει; Κάτι μου λέει ότι θα το δούμε πολύ σύντομα. Ιδίως αν συνεχιστούν τα έκτροπα των ημερών.

Ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε τον εκφασισμό της πολιτικής ζωής και την φασιστική εκτροπή είναι ένας. Να ενισχυθούν οι αγώνες των εργαζομένων και του λαού. Το ξεχάσαμε ότι εκεί δίνεται η μάχη; Στις απεργίες των εκπαιδευτικών και των άλλων κλάδων. Το ξεχάσαμε ότι βρισκόμαστε στις αρχές μιας γενικής αγωνιστικής κλιμάκωσης της κοινωνίας; Νομίζετε ότι τυχαία έγινε τώρα η δολοφονία; Νομίζετε ότι δεν ξέρουν οι κρατούντες ότι η κοινωνία ποθεί να κλιμακώσει; Νομίζετε ότι δεν θέλουν να την αποπροσανατολίσουν και να χαθεί το κύριο, το βασικό, ότι ίσως να βρισκόμαστε καταμεσής της μεγαλύτερης απεργιακής μάχης των τελευταίων χρόνων. Εκεί κρίνεται η μάχη και όχι σε εκδηλώσεις εκτόνωσης ή διαμαρτυρίας.

Ιδίως τώρα που ακόμη και συνδικαλιστικές ηγεσίες μετά τις πρώτες ημέρες απεργίας είναι υποχρεωμένες να επανεξετάσουν τις μορφές αγώνα πριν οδηγηθεί η όλη προσπάθεια σε ταπεινωτική ήττα. Τώρα είναι ευκαιρία να κατανοήσουν όλοι ότι οι αγώνες σήμερα για να είναι μαζικοί, παλλαϊκοί και με αποτέλεσμα χρειάζονται διαφορετικό τρόπο σκέψης και δράσης. Όχι τόσο με απεργίες χωρίς αντίκρισμα και αιτήματα που διασπούν και διαιρούν σε συντεχνίες, αλλά στη βάση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας.

Όποιος είναι αληθινός αντιφασίστας ξέρει τι πρέπει να κάνει. Να συμβάλει στην ενότητα από τα κάτω του λαού έτσι ώστε μέσα από λειτουργικές καταλήψεις και παλλαϊκές μορφές αγώνα να επέλθει το ταχύτερο δυνατό η ριζική ανατροπή του καθεστώτος. Και πρώτο βήμα για κάτι τέτοιο είναι η ανατροπή εδώ και τώρα της κυβέρνησης από τον ίδιο τον λαό, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια δημοκρατικά αναγεννημένη Ελλάδα.

Η Αυγή Ροδίζει, δεν Χρυσίζει

Το φιτίλι του νέου Εμφυλίου έχει ήδη ανάψει προ πολλού και χτες είχαμε τον πρώτο νεκρό. Οι ακροδεξιοί που κυβερνούν την Ελλάδα, παίζουν το νέο αγαπημένο τους επιτραπέζιο “success story”, στο οποίο χάνουν αν και παίζουν μόνοι τους, και παρακολουθούν την κατάσταση που επέφεραν οι πολιτικές των αφεντικών τους στη χώρα, τρίβοντας τα χέρια τους από ικανοποίηση που οι χρυσαυγίτες συνεταίροι τους είναι τόσο ηλίθιοι.

Ότι θα φτάσει στον εμφύλιο η κατάσταση φαινόταν από πολύ νωρίς, από την προεκλογική κιόλας περίοδο, όταν ο Σαμαράς φωνασκούσε την νεοναζιστική του ατζέντα και κήρυττε τον Μεσαίωνα που ενσαρκώνει ο ίδιος και τα ακροδεξιά ρετάλια που τον πλαισιώνουν. Ήταν από τότε φανερό ότι θα ακολουθούσε μια περίοδος Μαύρου Σκότους όπως η σημερινή. Μια εποχή κατά την οποίαν το Μαύρο Παρελθόν θα προσπαθούσε με τη βία να επιβληθεί στη Ζωή, στα Νιάτα, στον Πολιτισμό, στην Μόρφωση, στον Ανθρωπισμό, στην Συνεργατικότητα, στην Συντροφικότητα, στην Δημιουργία, στην Ελευθερία των Ανθρώπων, σε κάθε Αξία. Παρόλα αυτά και παρόλες τις αντιστάσεις της, η ελληνική κοινωνία, με ένα ικανό κομμάτι της παραπλανημένο από κομματικά μορφώματα, κυρίως αυτό των “αριστερών” σπουδαγμένων θεωρητικών νεοναζί, που φτιάχτηκαν για να υπηρετήσουν τον φασισμό, αλλά και η φασιστική εκλογική νομοθεσία, έφεραν στην κυβέρνηση το Σκοτάδι.

Κι όταν κυβερνάει το Σκότος, κυκλοφορούν κατσαρίδες και αρουραίοι.

Μονάχα η Αριστερά μπορεί να κρατήσει τη χώρα αλώβητη και να την στρέψει προς την Ζωή αλλά και η Αριστερά από ανθρώπους στελεχώνεται, πολλών εκ των οποίων η αγανάκτηση και η οργή δεν είναι εύκολο να ελεγχθούν. Αυτό όμως αποτελεί ανάγκη απόλυτη.

Η Αριστερά δεν θα αντιμετωπίσει τις κατσαρίδες με χημικά και βία διότι είναι εξ Αρχής ενάντια σε τέτοιες μεθόδους. Το ίδιο βεβαίως και η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Η χρήση βίας και χημικών σκευασμάτων υιοθετείται μόνο από ηλίθιους που δεν έχουν την νοητική ικανότητα να αντιλαμβάνονται ολιστικά την πραγματικότητα και τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτήν.

Ήρθε η ώρα λοιπόν η Αριστερά και η ελληνική κοινωνία να ξαναφέρουν το Φως στην χώρα. Να σπρώξουν την Νύχτα προς το Ξημέρωμα. Με γενικές απεργίες διαρκείας, με μαζικές διαδηλώσεις, με νέκρωμα της οικονομικής ζωής, του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, να προκαλέσουν την πολιτική ανατροπή. Να μην πέσουν στην παγίδα την εμφυλιοπολεμική που έστησαν και μεθοδεύουν κάθε μέρα οι ξεπουλητάδες ακροδεξιοί.

Το Χρέος μας είναι να είναι να κρατήσουμε τη χώρα ζωντανή και να επανεξημερώσουμε την κοινωνία της.

Mόλις φέρουμε το Φως, μόλις κιόλας αρχίζει έστω και λίγο να Ροδίζει η Αυγή, να εΞημερώνει, όλοι αυτοί οι θρασύδειλοι που τώρα αλωνίζουν, θα χωθούν βαθιά μες στις τρύπες τους.

Διότι η Αυγή Ροδίζει, δεν Χρυσίζει.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Το αυγό του φιδιού και ποιος το εκκολάπτει

Του Δημήτρη Καζάκη
Με την θρασύδειλη δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη από έναν 45χρονο, ο οποίος συνελήφθη, ομολόγησε την πράξη του και παραδέχθηκε ότι ανήκει στη Χρυσή Αυγή, μπαίνουμε σε μια νέα φάση στην πολιτική ζωή του τόπου.

Αν και οι αστυνομικές αρχές προσπαθούν να απαλύνουν τις εντυπώσεις και να παρουσιάσουν το δολοφονικό χτύπημα ως κάτι μεμονωμένο από έναν μεροκαματιάρη πατέρα δυο παιδιών από την Νίκαια, ένα είναι σίγουρο. Το χτύπημα ήταν προμελετημένο και αποτέλεσμα συμμορίτικης δράσης από κάποιον που σίγουρα είναι σεσημασμένος, γνωστός για τη δράση του και σίγουρα δικτυωμένος στον υπόκοσμο. Αυτός που τραβά το μαχαίρι να σκοτώσει εν ψυχρώ κάποιον αφού του στήσει ενέδρα είναι σίγουρο ότι το έχει ξανακάνει.


Και μάλιστα μετά το έγκλημα ούτε πανικοβάλλεται, ούτε κρύβεται για να μην τον βρουν. Απλά σουλατσάρει εκεί κοντά με την κάλυψη της υπόλοιπης συμμορίας, ίσως γιατί είχε διαβεβαιώσεις ότι δεν θα τον κυνηγήσει κανείς. Τελικά συλλαμβάνεται και αμέσως αρχίζει η διαρροή από την αστυνομία ότι πρόκειται για γενικά έναν φιλήσυχο πολίτη με κακές πολιτικές παρέες.

Το θέμα μας όμως δεν είναι μόνο αυτό. Δεν έχουμε απλά μια καραμπινάτη περίπτωση εν ψυχρώ δολοφονίας από μια φασιστική συμμορία που μάλιστα έφερε και τα ναζιστικά της εμβλήματα. Έχουμε για πρώτη φορά την ΧΑ να ξεκινά οργανωμένο αιματηρό πογκρόμ με όρους εμφυλίου. Η δολοφονία αυτή μας επαναφέρει στην περίοδο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας το 1945, όπου οι πρώην ταγματαλήτες συνεργάτες των ναζί και ο υπόκοσμος εξοπλισμένος από τους Εγγλέζους και συγκροτημένος σε συμμορίες του παρακράτους δολοφονούσαν με την ανοχή του επίσημου κράτους – το οποίο ποτέ δεν εντόπιζε τίποτε άλλο εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις – με άμεσο πολιτικό στόχο την επιβολή εμφυλιοπολεμικής κατάστασης στην ελληνική κοινωνία.   

Είναι τυχαίο που η δολοφονική κλιμάκωση αυτή της ΧΑ γίνεται μετά την εμετική παρουσία της στις γιορτές μίσους στο Γράμμο-Βίτσι και Μελιγαλά; Γιορτές μίσους που δεν έστησε η ΧΑ αλλά παράγοντες του κυβερνώντος συνασπισμού, αλλά και οι ηγεσίες των επίσημων Συνδέσμων Αποστράτων, οι οποίες διάλεξαν το Γράμμο-Βίτσι για να επιδείξουν την υποτέλειά τους στον ξένο παράγοντα, αλλά και τον ξεπουλημένο, δοτό, ανύπαρκτο και βαθύ φαιοπράσινο «πατριωτισμό» τους.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους εκείνους που συμμετείχαν, στήριξαν και διαιώνισαν τον θεσμό των γιορτών μίσους του εμφυλίου. Πέτυχαν τον σκοπό τους. Το αίμα του δολοφονημένου 34χρονου είναι η απόδειξη. Η συμμορία της ΧΑ δεν έκανε τίποτε άλλο από το να εκτελέσει στην πράξη αυτό που είχαν στο μυαλό τους όσοι οργάνωσαν τις γιορτές μίσους στο Γράμμο-Βίτσι και στον Μελιγαλά.

Οι βρικόλακες αυτοί που θριαμβολογούν με τον εμφύλιο σπαραγμό του ελληνικού λαού, ο οποίος επιβλήθηκε από τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς προκειμένου η Ελλάδα να παραμείνει προτεκτοράτο τους, μπορεί να μην ικανοποιήθηκαν, μπορεί η δίψα τους για αίμα να μην έχει κορεστεί, αλλά δεν θα τους κάνουμε την χάρη. Είναι στο χέρι μας να μετατραπούν σε persona non grata σ’ αυτή την χώρα. Και δεν είναι λίγοι. Ούτε μόνο η ΧΑ. Ξεχνάμε τις εμφυλιοπολεμικές ρητορείες του ομογάλακτου και ομοϊδεάτη της ΧΑ, Βορίδη και Γεωργιάδη εντός της Βουλής; Ξεχνάμε τον εμφυλιοπολεμικό οχετό του Σίμου Κεδίκογλου κάθε φορά που αναφέρεται στην αριστερά;

Είναι σίγουρο ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός των δοσίλογων θα ήθελε πάρα πολύ να δει την Ελλάδα να πνίγεται στην φωτιά και το αίμα ενός νέου εμφυλίου. Άλλωστε ένας από τους λόγους που πήγε ο κ. Βενιζέλος στην Αίγυπτο πριν λίγο καιρό ήταν να πάρει το παράδειγμα πώς μια δοτή κυβέρνηση μπορεί να οδηγήσει τον λαό της χώρας της σε εμφύλιο σπαραγμό, όπως επιχειρεί σήμερα η κυβέρνηση που εγκατέστησε ο στρατός στην χώρα.

Στο κάτω-κάτω της γραφής η ΧΑ είναι γέννημα θρέμμα δικό τους. Δεν ξέρουν οι κυβερνώντες για το βαρύ ποινικό μητρώο της ηγεσίας της ΧΑ; Δεν ξέρουν για την εμπλοκή τους σε κυκλώματα μπράβων της νύχτας, πορνείας και διακίνησης ναρκωτικών; Δεν ξέρουν ότι κάποιοι απ’ αυτούς έχουν τρελόχαρτο που τους καταδεικνύει ως επικίνδυνους για την συναστροφή τους με άλλους ανθρώπους; Παρατηρήστε προσεκτικά τον Κασιδιάρη και τότε θα καταλάβετε γιατί αναγκάστηκε ακόμη και η Ομοσπονδία Καράτε της Ελλάδας να τον διαγράψει από τις τάξεις της ως επικίνδυνο. Ο πιο αθώος από δαύτους έχει συμμετάσχει σε βιασμούς. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν γνωρίζουν οι κυβερνώντες;
  
Ούτε το γεγονός ότι τα αστυνομικά τμήματα στον Άγιο Παντελεήμονα, την Κυψέλη, τα Πατίσια, κ.ά. έδιναν το τηλέφωνο της ΧΑ στους πολίτες που αντιμετώπιζαν πρόβλημα από την εποχή που η συγκεκριμένη οργάνωση δεν είχε μπει ακόμη στη Βουλή; Ούτε βέβαια μπορούσαν να κάνουν κάτι όταν οι συμμορίες της ΧΑ κυκλοφορούσαν δέρνοντας μελαψούς, ή «κομμουνιστοσυμμορίτες» και τρομοκρατώντας ολόκληρες συνοικίες. Ούτε συνιστά σύσταση συμμορίας για την διάπραξη εγκλήματος κατά της ζωής και της περιουσίας αθώων πολιτών κατά τον Ποινικό Κώδικα η εμπλοκή οργανωμένων μελών της ΧΑ σε πάνω από 37 περιπτώσεις ομαδικού ξυλοδαρμού και απόπειρας δολοφονίας τα τελευταία τρία χρόνια.

Τώρα οι κυβερνώντες καμώνονται ότι καταδικάζουν την βία(!) και την δολοφονία. «Είμαστε οι πρώτοι που καταδικάσαμε την ωμή βία που προέρχεται από το χώρο της Χρυσής Αυγής. Είμαστε οι πρώτοι που τους αποκαλέσαμε νεοναζί. Η βία δεν θα περάσει. Η στρατηγική της έντασης δεν θα περάσει» δήλωσε ο Κεδίκογλου. Ποιον κοροϊδεύει; Δικά του παιδιά είναι η συμμορία του Μιχαλολιάκου. Από τα σπλάχνα του δικού του κόμματος γεννήθηκε και χάρις στην προστασία της δικής του κυβέρνησης ανδρώθηκε. Χωρίς αυτή την προστασία θα ήταν στις φυλακές όλοι τους για βαριές κακουργηματικές πράξεις κοινού ποινικού δικαίου.

Όμως δεν πρέπει να μας ξεγελά κανείς. Η ΧΑ είναι ότι ήταν οι φασιστικές οργανώσεις του μεσοπολέμου όπως η ΕΕΕ, οι γερμανοτσολιάδες στην κατοχή, οι χίτες και το οπλισμένο παρακράτος στον εμφύλιο και μετά. Πρόκειται για τους επί μισθώσει μπράβους του καθεστώτος. Όπως οι πρόγονοί τους, έτσι και η ΧΑ σήμερα δεν είναι ο βασικός φορέας του φασισμού και του ναζισμού στη χώρα μας. Δεν προήλθε από δαύτους η φασιστική δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 που επέβαλε με βασιλικά διατάγματα ο πράκτορας των Εγγλέζων βασιλιάς Γεώργιος με το υποχείριό του Μεταξά. 

Τις ναζιστικές, φασιστικές οργανώσεις σαν την ΧΑ το καθεστώς τις χρειάζεται για τις βρωμοδουλιές του. Για όσα δεν μπορεί να κάνει φανερά το ίδιο. Το σημερινό καθεστώς δεν μπορεί ακόμη να δολοφονεί εν ψυχρώ με μαχαίρι ή όπλο. Γι’ αυτό έχει την ΧΑ. Δολοφονεί με την εφορία, τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις οριζόντιες περικοπές, το κλείσιμο των νοσοκομείων, κοκ.
Επομένως ο κίνδυνος του φασισμού δεν προέρχεται από την ΧΑ, αλλά από την μετατροπή της χώρας σε αποικία του ευρώ και των δανειστών. Η ΧΑ είναι ο αναγκαίος μοχλός για να συρθεί η ελληνική κοινωνία στον εμφύλιο. Είναι το αναγκαίο άλλοθι για να προχωρήσουν μέτρα αστυνομικής αυθαιρεσίας και καταστολής από την εξουσία εναντίον οιουδήποτε θεωρείται ότι διεξάγει «εκστρατεία αποσταθεροποίησης» του καθεστώτος. Έτσι δεν είπε ο Σίμος;

Ο κίνδυνος του φασισμού ενυπάρχει όχι στην άνοδο της ΧΑ, αλλά στη συνεχιζόμενη πολιτική ξεπουλήματος και διάλυσης της χώρας υπέρ των δανειστών της. Ενυπάρχει στην οργανωμένη γενοκτονία του ελληνικού λαού. Το καθεστώς έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Από εδώ και μπρος για να συνεχίσει τις πολιτικές του χρειάζεται να χυθεί αίμα από τον ελληνικό λαό. Κι έτσι έβαλε τους μπράβους του να κάνουν την αρχή.

Η απάντηση στον φασισμό δεν είναι το να ξεμπερδέψει κανείς απλά και μόνο με την ΧΑ, αλλά ο αγώνας για τη δημοκρατία. Για την αληθινή δημοκρατία. Κι αυτό που ζούμε σήμερα όχι μόνο δεν είναι δημοκρατία – ούτε καν με την αστική κοινοβουλευτική έννοια του όρου – αλλά αποτελεί το πολιτικό πρόπλασμα του φασισμού. Ο εκφυλισμός του κοινοβουλίου σε πρωτόγνωρο βαθμό. Η επιβολή πολιτικών με αναγκαστικούς νόμους. Η απόλυτη υποταγή στην θέληση των δανειστών και του ξένου παράγοντα, συνιστούσε πάντα στην ελληνική πολιτική ιστορία το πρελούδιο της επιβολής του φασισμού, του ανοιχτού φασιστικού καθεστώτος. Κι όλοι όσοι νομιμοποιούν με την παρουσία τους στη βουλή όλες αυτές τις πρακτικές έχουν τεράστια ευθύνη για το φασιστικό εκφυλισμό της πολιτικής ζωής.

Απάντηση στον φασισμό ήταν ανέκαθεν η δημοκρατία. Και δημοκρατία δεν είναι η νομοταγής υποταγή στους θεσμούς μιας απολυταρχικής και απόλυτα διεφθαρμένης εξουσίας που νομιμοποιείται με καλπονοθευτικές εκλογές. Δημοκρατία σημαίνει ότι ο λαός είναι κυρίαρχος στον τόπο του, ότι αποφασίζει αυτός για όλα τα ζητήματα που τον απασχολούν, ότι ασκεί τα δικαιώματά του χωρίς κανένα περιορισμό από την εξουσία, ανακαλώντας και υποχρεώνοντας σε λογοδοσία όλους όσοι ασκούν θεσμικό ρόλο. Και για μια τέτοια δημοκρατία απαιτείται αναγκαστικά νέο Σύνταγμα. Αφού βεβαίως πρώτα ξεφορτωθούμε μια και καλή το σημερινό καθεστώς εθελοδουλίας που εκτρέφει τον φασισμό και καλοβλέπει τον εμφύλιο ως την τελευταία λύση για να κρατηθεί στην εξουσία.

ΕΠΑΜ Χανίων | ΕΠΑΜ Σφακίων | ΕΠΑΜ Αποκόρωνα | ΕΠΑΜ Κισσάμου | ΕΠΑΜ Σελίνου |

Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί. Οι έμποροι φωνάζουν γι’αγορές. Οι άνεργοι πεινούσαν.Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι. Κηρύχνουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα. Ζητάνε θυσίες. Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους. Για τις μεγάλες εποχές που θα’ ρθουν. Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο. Λεν πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό. Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού.

Bertolt Brecht