«Εξαγωγή γερόντων» από τη Γερμανία για φτηνή και καλή περίθαλψη

Επιτέλους έφτασε η ανάπτυξη!

Χαράς ευαγγέλια για τους απασχολούμενους στον τουρισμό. Καλώς να ορίσουν στην τριτοκοσμική χώρα που λέγεται Ελλάς, οι εκ Γερμανίας πεταμένοι γερόντοι για να ζήσουν το υπόλοιπον του βίου τους στον ήλιο, τη θάλασσα και τα ιαματικά λουτρά. 

Όσο για τους δικούς μας συνταξιούχους και απόκληρους της ζωής, ας ετοιμαστούν  για φούρνους τύπου Άουσβιτς.  

Σημ. Η Έντελτράουτ, είναι η "άτυχη" του ρεπορτάζ. Έχει ελληνική ασφάλιση...

Βερολίνο, Γερμανία

Γυμναστική, κομμώτρια δύο φορές το μήνα, χώρος για έπιπλα και κατοικίδια, ακόμα και πεντικιούρ με ψάρια: η ζωή για πολλούς Γερμανούς συνταξιούχους, στην ειδυλλιακή λίμνη Μπάλατον στην Ουγγαρία, την Τσεχία ή ακόμα και στο Πουκέτ της Ταϊλάνδης είναι άνετα και προπάντων (σχετικά) φτηνή, μακριά από τους πανάκριβους ξενώνες ηλικιωμένων της πατρίδας τους.
 

Το ρεύμα των Γερμανών που επιλέγουν ή αναγκάζονται να περάσουν τα χρόνια της συνταξιοδότησης μακριά από τη χώρα τους μεγαλώνει σε μια προσπάθεια να αποφύγουν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους τα έξοδα που μπορεί να φτάσουν ακόμα και τις 3.000 ευρώ το μήνα, αναφέρει εκτενές ρεπορτάζ του Guardian.  

«Τουλάχιστον εδώ υπάρχει λίγη ζωή· αλλά δεν είναι αυτό που διάλεξα», λέει η 84χρονη Ίλσε που ζει πλέον σε ξενώνα στην Ουγγαρία.  

Ο γιος της αποφάσισε να στείλει την μητέρα του εκεί γιατί δεν θα μπορούσε να συνεισφέρει τα χρήματα που θα ζητούσε το κράτος για την φροντίδα της στη Γερμανία. «Για μένα η απόφαση δεν ήταν τόσο για το πού αλλά πώς» λέει και εξηγεί ότι στον ξενώνα της Ουγγαρίας η μητέρα του έχει συνεχή φροντίδα και της αφιερώνουν περισσότερο χρόνο από ό,τι θα της έδιναν στη χώρα της.  

Ένας σοβαρός τραυματισμός στο κεφάλι οδήγησε 52χρονο τραπεζικό Γκέοργκ σε κέντρο φροντίδας και –όταν δυσαρεστήθηκε με την συμπεριφορά του προσωπικού εκεί– σε κέντρο στο Πουκέτ της Ταϊλάνδης. «Έχω την ησυχία μου εδώ» λέει. Αγοράζει τσιγάρα, έχει πισίνα μπροστά στο δωμάτιό του, έναν κήπο με οργιώδη τροπική βλάστηση, Skype για να μιλά με τους συγγενείς του.  

Η κατάσταση είναι αμοιβαία επωφελής για τον Γκέοργκ και τον ξενώνα: Ο φιλοξενούμενος λέει ότι κερδίζει γύρω στα 1.000 ευρώ το μήνα, προφανώς από τα χρήματα που δεν θα δώσει στο γερμανικό κέντρο· ο ξενώνας έχει νοσοκόμες που του κοστίζουν 300-500 ευρώ το μήνα και άρα μπορεί να παρέχει 24ωρη φροντίδα, «πράγμα αδύνατο στην Ευρώπη».  

Το κύμα της «εξαγωγής γιαγιάδων» (oma export) για άλλους είναι λοιπόν μια καλή λύση και για άλλους μια καταδικαστέα πρακτική.  

Πώς είναι δυνατόν μια χώρα που περηφανεύεται ότι είναι εξάγει τόσα σε όλο τον κόσμο «δεν μπορεί να αναπτύξει ένα σωστό και έξυπνο σύστημα φροντίδας» ρωτά συντάκτης της Sueddeutsche Zeitung και μιλά για «γεροντολογικό αποικιοκρατισμό».  

«Εξάγουμε τα σκουπίδια, πετάμε τα πυρηνικά απόβλητα και τα παλιά φάρμακα όπου είναι φτηνότερα, τώρα εξάγουμε τους γέρους και τους άρρωστους. Μήπως θα αρχίσουμε να εξάγουμε και τα παιδιά όταν ακριβύνουν τα νηπιαγωγεία;», ρωτά.  

Περισσότερο πρακτικοί (ή πραγματιστές) όσοι δραστηριοποιούνται στον τομέα μιλούν για αυξημένη προσφορά και ζήτηση για φτηνή φροντίδα. «Δεν είναι εύκολη απόφαση για όλους–ειδικά όχι για τους συγγενείς– αλλά είναι θέμα που θα αντιμετωπίσουμε όλοι κάποια στιγμή» αναφέρει Γερμανός που θα ανοίξει ξενώνα 200 δωματίων στην Πράγα.  

Άλλοι πάντως, αν και είναι στο εξωτερικό, δεν είναι τόσο ευχαριστημένοι.  

Η 85χρονη Έντελτράουτ ζει σε ξενώνα για Γερμανούς στην Αθήνα. Μετά τον πόλεμο παντρεύτηκε Έλληνα, έμεινε εδώ και δεν κατάφερε να επιστρέψει στη χώρα της.  

Τώρα την χτύπησε η κρίση «του χρεωμένου ελληνικού κράτους», γράφει ο Guardian. Η σύνταξή της μειώθηκε δύο φορές–και θα μειωθεί ξανά τον Ιανουάριο–και δεν της μένουν αρκετά χρήματα για να επιστρέψει στην πατρίδα της. «Γι'αυτό έβαλα στην άκρη μερικά για να με πάρουν να με θάψουν εκεί».

Πηγή: in.gr