Ε.ΠΑ.Μ Χανίων

Του Δημήτρη Καζάκη

Φαντάσου να σου χτυπά την πόρτα κάποιος και να σου ζητά να του δώσεις μια λευκή επιταγή στο όνομά σου, ώστε να την χρησιμοποιήσει όπως αυτός κρίνει καλύτερα. Θα το έκανες ποτέ; Θα έδινες μια τέτοια λευκή επιταγή στο όνομά σου χωρίς κανενός είδους εγγύηση; Και πώς θα σου φαινόταν αν αυτός που σου ζητά την λευκή επιταγή, απαιτεί τη δική σου ζωή και της οικογένειά σου ως ενέχυρο; Δηλαδή αν αυτός αποδειχθεί απατεώνας, εσύ θα πρέπει να πληρώσεις τις ζημιές, όχι μόνο από την τσέπη σου, αλλά και με τη ζωή της οικογένειάς σου.

Κάτσε και σκέψου το λίγο. Θα το έκανες ποτέ; Και μάλιστα θα έδινες μια τέτοια λευκή επιταγή σε κάποιον για να ξεφορτωθεί τον προηγούμενο που σου ζήτησε μια ανάλογη λευκή επιταγή και αποδείχτηκε απατεώνας; Αλήθεια, πώς θα χαρακτήριζες αυτόν που το κάνει και μάλιστα κατ’ επανάληψη;

Το ίδιο δεν γίνεται επί δεκαετίες σε τούτη την χώρα;

Η κάθε επίδοξη κομματική φάρα δεν έρχεται να σου ζητήσει μια λευκή επιταγή, την ψήφο σου; Και κάθε φορά τι αποδεικνύεται; Ότι πρόκειται για απατεώνες, ληστές και επιεικώς ανεπρόκοπους. Ποιος όμως καλείται να πληρώσει τα σπασμένα; Εσύ! Ποιος πληρώνει με την ζωή τη δική του και της οικογένειάς του; Εσύ! Σε ποιον ρίχνουν την ευθύνη ότι αυτός φταίει για όλα; Σ’ εσένα! Εσύ άλλωστε, σου λένε, δεν δέχτηκες να δώσεις αυτή την λευκή επιταγή; Γιατί τώρα ζητάς τα ρέστα;

Βέβαια, σου τάξανε λαγούς με πετραχήλια για να σου αρπάξουν την λευκή επιταγή. Σου είπανε κοίτα εσύ τη δουλειά σου κι άσε εμάς που ξέρουμε τι να κάνουμε. Και, ψιτ άκου, θα έχεις και συ το κάτι τι σου αν κάνεις τα στραβά μάτια. Κανά ρουσφετάκι, κανά δανειάκι, καμιά αρπαχτή, όλο και κάτι θα καθίσει. Στο κάτω-κάτω της γραφής τι ανησυχείς; Αν αποδειχθεί απατεώνας ο ένας, μπορείς κάλλιστα την επόμενη φορά να δώσεις μια νέα λευκή επιταγή σε έναν άλλον για να ξεφορτωθείς τον πρώτο.

Και ποιο ήταν τελικά το αποτέλεσμα;

Δίνοντας μια στον ένα και μια στον άλλο λευκές επιταγές σ’ άφησαν ταπί σε μια χρεοκοπημένη χώρα να μην μπορείς να πιστέψεις αυτό που γίνεται. Να μην μπορείς να πιστέψεις ότι εσύ, τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου έχετε γίνει πια πεόν, δουλοπάροικοι για τα χρέη που σου φόρτωσαν όσοι σου ζητούσαν τόσα χρόνια λευκές επιταγές. Δεν μπορείς να πιστέψεις ότι τίποτε δεν σου ανήκει, ούτε η χώρα σου, ούτε καν το σπίτι των γονιών σου. Δεν μπορείς να πιστέψεις πώς η ίδια η επιβίωσή σου τώρα πια κρέμεται από μια τόσο λεπτή κλωστή που ανά πάσα στιγμή θα κοπεί. 

Και τώρα; Τι σου λένε τώρα; Μια από τα ίδια. Αυτοί που κυβερνάνε και που τόσα χρόνια σε λεηλάτησαν με εργαλείο την δική σου λευκή επιταγή, τι σου λένε; Μην τυχόν και δεν πληρώσεις τα χρέη που εμείς σου φορτώσαμε, γιατί ουαί κι αλλοίμονό σου. Κι εσύ λουφάζεις. Ο θυμός βράζει μέσα σου, αλλά εσύ λουφάζεις. Έχεις κρυφτεί σπίτι σου και περιμένεις να τους τιμωρήσεις με την ψήφο σου.

Πώς; Ψάχνοντας να βρεις κάποιον άλλον να του δώσεις μια νέα λευκή επιταγή; Τόσα χρόνια, τέτοια κατάντια κι ακόμη να μάθεις; Όποιος σου ζητά λευκή επιταγή είναι τουλάχιστον ύποπτος και πρέπει να τον αποφεύγεις όπως ο διάολος το λιβάνι.

Θέλει πολύ μυαλό για να το καταλάβεις;

Ειδικά σήμερα. Πόσο αντέχεις να πειραματιστείς με μια ακόμη λευκή επιταγή; Πόσο μπορείς να παίξεις την ζωή σου και την ζωή των δικών σου κορώνα γράμματα, δίνοντας μια ακόμη λευκή επιταγή;

Θα μου πεις, τουλάχιστον θα ξεφορτωθώ αυτούς που κυβερνάνε. Ναι, αλλά αυτό δεν έλεγες πάντα; Κάτσε να ψηφίσω, δηλαδή να δώσω λευκή επιταγή, στους μεν μπας και γλυτώσω από τους δε. Και τελικά τι έγινε; Και οι μεν και οι δε μας οδήγησαν όχι μόνο σε μια πρωτοφανή καταστροφή, αλλά πούλησαν εμάς σαν δουλοπάροικους και την χώρα σαν οικόπεδο.

Τους βλέπεις σήμερα πόσο καλά κυβερνούν από κοινού; Θυμάσαι τα «χρονοντούλαπα της ιστορίας» που το ΠΑΣΟΚ θα έκλεινε το «κράτος της δεξιάς»; Θυμάσαι την «χούντα του ΠΑΣΟΚ» που θα ανέτρεπε η ΝΔ; Τελικά αποκαλύφθηκε ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από συνεταιράκια στην λεηλασία του τόπου στη δούλεψη των ίδιων αφεντικών, πρωτίστως των μεγάλων αφεντικών της «Ευρώπης» και του «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Ναι, αλλά τώρα είναι διαφορετικά, θα μου αντιτείνεις.

Ναι, τώρα έχουμε αυθεντικούς αντιμνημονιακούς, αριστερούς και δεξιούς. Τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Και δεν μου λες γιατί αυτοί οι αντιμνημονιακοί σου ζητάνε επίσης λευκή επιταγή;

Γιατί εντοπίζουν το πρόβλημα σχεδόν αποκλειστικά στο μνημόνιο, όταν βιώνουμε ένα ολόκληρο καθεστώς αποικιακής κατοχής πρωτίστως από τους Ευρωπαίους; Γιατί δεν λένε κουβέντα για το νέο δημοσιονομικό σύμφωνο της ΕΕ που κάνει αχρείαστα τα μνημόνια, μιας και όσα προβλέπει είναι πολύ πιο σκληρά για τους λαούς και τις χώρες απ’ ότι εφαρμόστηκε έως τώρα με τα μνημόνια; Δεν γνωρίζουν, δεν τους ενδιαφέρει, ή τα έχουν βρει με τους κατακτητές αποικιοκράτες;

Γιατί δεν παραιτούνται από την Βουλή ως έσχατο μέτρο ανάγκης προκειμένου να προκαλέσουν έστω εκλογές και μένουν εκεί άβουλοι θεατές της συνεχιζόμενης κατεδάφισης της χώρας; Τι είναι γι’ αυτούς πιο πολύτιμο; Η δική σου ζωή, ή δική τους παρουσία σε μια ατιμασμένη και ουσιαστικά ανύπαρκτη Βουλή;

Γιατί παραλύουν όταν τους ρωτούν, που θα βρείτε τα λεφτά; Γιατί έστω δεν πρωτοστατούν στο άνοιγμα ενός δημόσιου διαλόγου για να αναμετρηθούν απόψεις και επιχειρήματα για το καλό του λαού και της χώρας; Τι φοβούνται και δεν το επιτρέπουν ούτε καν μέσα στο κόμμα τους;

Γιατί μιλάνε για πατρίδα μόνο όταν θέλουν να καπηλευθούν τα αισθήματα του λαού, αλλά κανείς τους δεν είναι έτοιμος να την υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων; Γιατί όποτε γίνεται λόγος για ρήξεις, ανατροπές και αναμετρήσεις με τα συμφέροντα και τους θεσμούς που μας οδήγησαν σ’ αυτήν την κατάντια, αυτοί ανακαλύπτουν μόνο το τι θα πάθουμε αν τα βάλουμε μαζί τους; Γιατί έχουν υποκαταστήσει τον αγνό λαϊκό πατριωτισμό με τον κομματικό πατριωτισμό που ανέκαθεν ήταν το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων;

Η παρέλαση έχει αρχίσει.

Όλοι οι απατεώνες επί σκηνής. Ο μαριονετίστες της επίσημης πολιτικής σκηνής έχουν αραδιάσει τον θίασο τους. Κι εσύ σαν άμοιρος θεατής πρέπει να ταυτιστείς μ’ έναν από δαύτους. Ο θίασος διαθέτει «ήρωες» για κάθε ρόλο και για κάθε γούστο.

Υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί. Υπάρχουν μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Υπάρχουν κεντροδεξιές πολυκατοικίες και κεντροαριστερές. Υπάρχουν κόμματα του ευρώ και κόμματα της δραχμής. Υπάρχουν καλοί φασίστες με κουστούμι και γραβάτα και κακοί φασίστες που τρέμουν την εισαγγελική αρχή.

Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Ποντάρουν στο πώς είσαι μαθημένος να σκέφτεσαι. Ο λαός αγωνίζεται για να αλλάξει τα πράγματα. Ο όχλος θέλει απλά να εκδικηθεί με όποιον τρόπο μπορεί. Ο λαός σκέφτεται τι τον συμφέρει καλύτερα. Ο όχλος σκέφτεται τι τον έχει εντυπωσιάσει περισσότερο. Ο λαός ζει για την πατρίδα. Ο όχλος γι’ αυτόν που φαίνεται να δίνει τα περισσότερα.

Σε ποια κατηγορία ανήκεις;

Θα απαλλαγείς επιτέλους από την νοοτροπία του όχλου; Θα αποκτήσεις την αξιοπρέπεια του πολίτη ενός λαού που αξίζει να ζήσει; Θα δεις επιτέλους στην ψήφο σου ένα όπλο στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από το χειρότερο καθεστώς κατοχής που έχει βιώσει στην ιστορία της; Ή θα συρθείς για μια ακόμη φορά να δώσεις λευκή επιταγή;

 

Αναρωτιέμαι μερικές φορές πώς είναι δυνατόν κανονικοί άνθρωποι, επαγγελματίες, άνθρωποι της δουλειάς, που ξέρουν πώς βγαίνει το μεροκάματο στην αληθινή ζωή, να αποδέχονται την λευκή επιταγή στην πολιτική. Ιδίως όταν στην προσωπική τους επαγγελματική ζωή κάτι τέτοιο θα τους έκανε να βγουν από τα ρούχα τους. Κι όμως όταν νιώθουν ότι φτάνει η ώρα των εκλογών, λες και μεταμορφώνονται στα αυτόματα του Αριστοτέλη. Ψάχνουν να βρουν ποιος θα τους εξαπατήσει εκ νέου. Σε ποιον πρέπει να δώσουν πάλι λευκή επιταγή. Κι έτσι η καταστροφή θα κάνει τον κύκλο της και οι απατεώνες να βρεθούν πάλι από πάνω.

Μου είναι δύσκολο να εξηγήσω μια τέτοια συμπεριφορά. Είναι σαν τον αγράμματο που αρνείται να μάθει γραφή κι ανάγνωση. Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο, λέγανε οι παλιοί. Και να σκεφτεί κανείς πώς αυτός ο λαός έχυσε ποταμούς αίματος για να λυτρωθεί από την αγραμματοσύνη τόσο στην ζωή του, όσο και στην πολιτική του. Να γιατί ο λαός μας, όσο κανείς άλλος, είχε σαν πιο τιμητική προσφώνηση, όχι το πρίγκιπας, αλλά το δάσκαλε.

Και τώρα; Που κατάντησε τώρα;

Δεν είναι η πρώτη φορά. Ο Παλαμάς το 1908 έγραφε:

Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα

ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι

κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Ο Παλαμάς το έγραψε αυτό το 1908 για την συντριμμένη Ελλάδα της κατοχής από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, όπου οι ξένοι επίτροποι έλυναν κι έδεναν σε μια χώρα που κανείς δεν υποληπτόταν. Ούτε καν ο ίδιος της ο λαός. Χρειάστηκαν δεκαετίες για να βρει ο Έλληνας τον εαυτό του μέσα από διαρκείς πολέμους, επαναστάσεις, δικτατορίες και κατοχές. Μέσα σ’ αυτές τις δεκαετίες ο ελληνισμός βίωσε ανείπωτες καταστροφές, προδοσίες και εθνικούς ακρωτηριασμούς μέχρι να βρει τον εαυτό του και να αποδείξει ότι του αξίζει η πατρίδα του καθώς την υπεράσπιζε εναντίον της Ενωμένης Ευρώπης των ναζί.

Σήμερα κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα.

Κάτσε λοιπόν και σκέψου. Εδώ παίζεται η δική σου ζωή, η οικογένεια και τα παιδιά σου. Μην τα προδώσεις. Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για αυταπάτες και παιδιάστικες δικαιολογίες. Μην προφασίζεσαι ότι δεν έχεις άλλη επιλογή. Γιατί έχεις. Ίσως για πρώτη φορά στην μεταπολίτευση έχεις άλλη επιλογή. Άσε τα κατινίστικα, «γιατί δεν τα βρίσκετε;» Το αίμα νερό δεν γίνεται. Η φωτιά δεν μπορεί να καίει στα βουρκόνερα. Ούτε το φως στο σκοτάδι. Η ώρα να κάνεις την επιλογή σου ήρθε.

Κι όσο κάνεις πώς δεν ακούς το κάλεσμα, τόσο θα ζεις μέσα στην ατελείωτη κόλαση. Σκέψου μόνο ποιος είναι ικανός να τα βάλει με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες προκειμένου να σωθεί η πατρίδα; Να σωθείς εσύ και τα παιδιά σου;

Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι μέσα στο 2014 και στα λίγα χρόνια που μας μένουν ως χώρα, θα μάθουμε τι σημαίνει στην πράξη η Αποκάλυψη του Ιωάννη. Θα ζήσουμε εθνικούς ακρωτηριασμούς πολύ πιο επώδυνους από απ’ αυτούς της ιστορίας μας. Είναι σίγουρο ότι θα δούμε ακόμη και πολέμους σαν εκείνον του 1897, τον πόλεμο της ντροπής. Ίσως και μέσα στο 2014. Θα μάθεις να είσαι πρόσφυγας, ή μετανάστης μέσα στην ίδια σου την χώρα. Θα ζήσεις τις ιστορίες των παππούδων σου για την καταραμένη προσφυγιά, τον απεγνωσμένο αγώνα για ένα καρβέλι ψωμί. Όμως αυτή την φορά χωρίς ελπίδα. Η κατηφόρα που έχει πάρει η χώρα έχει μόνο μια σίγουρη κατάληξη. Την μαζική εξόντωση του πληθυσμού της και την ολοκληρωτική της καταστροφή.

Αν σε ξενίζουν όλα αυτά και τα νομίζεις υπερβολικά, τότε σκέψου τι νόμιζες όταν κάποιοι σαν κι εμένα σου έλεγαν το τι θα συμβεί πριν από τρία και πλέον χρόνια. Σκέψου πόσο έπεσες έξω και πόσο άσχημα πήγαν τα πράγματα. Σκέψου ποιος σου είπε την αλήθεια όταν ακόμη ήταν νωρίς για να κάνεις κάτι και να αποφύγεις την κόλαση στην οποία σε καταδίκασαν.

Δεν είναι ώρα για κλαίμε την μοίρα μας, αλλά μόνο για δράση.

Τώρα, τώρα πριν έρθουν τα πολύ χειρότερα. Μόνο εσύ μπορείς να αλλάξεις αυτή την καταδίκη. Μόνο εσύ μπορείς να τα αποτρέψεις όλα αυτά. Και το πρώτο βήμα είναι να ξεφύγεις από την λογική της λευκής επιταγής και να γυρίσεις την πλάτη στους ενορχηστρωτές της επίσημης πολιτικής.

Μπορούμε να συνθέσουμε και να πούμε το δικό μας τραγούδι. Κι αυτή την φορά θα είναι ένα τραγούδι αναστεναγμού και ελπίδας, δύναμης και αποφασιστικότητας σαν τους αρχαίους πυρρίχιους που συνόδευαν πάντα τους Έλληνες στη μάχη για την πατρίδα. Δώστους να καταλάβουν ότι δεν ανήκεις στον όχλο, ότι παρά το στημένο πολιτικό σκηνικό ανήκεις σ’ έναν λαό που ξέρει, ίσως όσο κανείς άλλος, από απροσδόκητες ανατροπές. Και τότε θα δεις πόσο γρήγορα και εύκολα ξεμπερδεύουμε με τα προβλήματα, αλλά και μ’ αυτούς που τα δημιουργούν.