«Τώρα έχουμε πόλεμο», επανέλαβε την Τρίτη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ε. Βενιζέλος, αναγγέλλοντας τα σκληρά μέτρα εσωτερικής πτώχευσης (συγχωνεύσεις υπηρεσιών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, ιδιωτικοποιήσεις κρατικής περιουσίας, επέκταση επιχειρησιακών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα)...Ο δικός του «πόλεμος» περιέχει έναν άλλο συμβολισμό. Αναφέρεται στην ίδια την ουσία των κοινωνικών μεταβολών, οι οποίες επηρεάζουν άμεσα τις ζωές των ανθρώπων. Είναι ένας «κοινωνικός πόλεμος» σε ιστορική κλίμακα.
Ο εσωτερικός αυτός πόλεμος διαπερνά όμως τα όρια των εθνικών-κρατών και γίνεται, διεθνώς, η συνήθης συνθήκη των πραγμάτων. Κάποιοι μιλούν για «καθεστώς μόνιμου εμφυλίου πολέμου», μέσω του οποίου οι σύγχρονες ελίτ επιχειρούν να αλλάξουν τον κοινωνικό χάρτη προς όφελός τους, χρησιμοποιώντας άλλοτε ωμή βία, άλλοτε έμμεσους εκβιασμούς και άλλοτε «ασύμμετρες απειλές»...Η συνεχής μάλιστα χρήση πολεμικών όρων στην κοινωνική διαδικασία «παγιοποιεί» τη θεσμική εκτροπή και αναγορεύει σε συντακτικό κανόνα με καθολική ισχύ το μερικό, ιδιαίτερο συμφέρον του «ηγεμόνα-σωτήρα».
Η κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής, η διάλυση του ρόλου του κράτους και η απαξίωση του κοινού, είναι έννοιες συμβατές με την α-συνέχεια και τη διαρκή αβεβαιότητα της κατάστασης πολέμου. Οι αρχές της δημοκρατικής «νομιμότητας», της λαϊκής κυριαρχίας, της ορθολογικής συμπεριφοράς τίθενται εν αμφιβόλω, περιορίζονται, αναιρούνται. Οι πόλεμοι, και ιδίως οι «ασύμμετροι», αλλάζουν τις προτεραιότητες των ανθρώπων... Κυρίως όμως ονοματίζουν τους νέους, εσωτερικούς ή εξωτερικούς «εχθρούς» που έχει ανάγκη η εξουσία για να σηματοδοτεί την άσκηση του πειθαρχικού καταναγκασμού της.
Προληπτική βία και κοινωνική έκρηξη
Η αστυνομοκρατούμενη, εν όψει ΔΕΘ, Θεσσαλονίκη, η ανάμειξη της Αντιτρομοκρατικής και των ειδικών δυνάμεων του στρατού, η απειλή χρήσης βάναυσης βίας, η προκλητική επίδειξη ισχύος του σημερινού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης απέναντι στη λαϊκή αγανάκτηση, είναι μια πράξη «πολέμου» κατά του συνόλου της κοινωνίας. Οσο κι αν η κυβέρνηση δηλώνει ότι μάχεται μόνον ενάντια στα παλαιά, αναχρονιστικά μικροσυμφέροντα που διαιρούν το κοινωνικό σώμα, η πολιτική της ακυρώνει όλα εκείνα τα δικαιώματα που συγκροτούν τον κοινωνικό ιστό. Το κράτος οργανώνεται, απονέμει προνόμια στους πραιτοριανούς του, στέλνει απειλητικά, αποτρεπτικά μηνύματα στους απείθαρχους. Γνωρίζει πολύ καλά πως σύντομα, ίσως πριν από το 2012, η υποβόσκουσα ένταση θα φτάσει σε σημείο βρασμού και κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου