Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Ακόμα να κοπάσουν οι πανηγυρισμοί του υψηλού μορφωτικού επιπέδου πλασιέ βιβλίων Άδωνι Γεωργιάδη, σύσσωμης της μη διεφθαρμένης και αξιότιμης οικογένειας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του επιτυχημένου επιχειρηματία χωρίς επιχείρηση Στέφανου Μάνου, των αστέρων της επιδρομής εναντίον των πλατειών εν μέσω θέρους Καμίνη και Μπουτάρη, καθώς και άλλων γνωστών και μη εξαιρετέων ταλιμπάν και ζόμπι του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς. Γιατί πανηγυρίζουν όλοι αυτοί, γιατί αλληλοσυγχαίρονται εδώ και μερικές μέρες με την κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία εργάζεται άοκνα για την επιτάχυνση της επίσημης πτώχευσης της χώρας και του λαού;

Μα για την ψήφιση του νόμου για το πανεπιστήμιο! Μήπως, όμως, θα έλεγε κάποιος, έχουν, έστω εν μέρει, δίκιο; Μήπως όλοι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στον οικονομικό όλεθρο αποφάσισαν να κάνουν μια νέα αρχή; Μήπως αποφάσισαν να συναινέσουν επιτέλους για το καλό της παιδείας παρά τις αμαρτίες τους; Μήπως, τελικά, δεν είχε παραξηλωθεί αυτή η κατάσταση με το άσυλο, τα φαινόμενα οικογενειοκρατίας, τη διαφθορά, την τεμπελιά και τη λούφα, τις διαφόρων ειδών συναλλαγές ανάμεσα σε καθηγητές και φοιτητές; Μήπως δεν έπρεπε, τελικά, να γίνει κάτι για τα πανεπιστήμια;

Για να απαντήσουμε, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι:

1) Αυτοί που πανηγυρίζουν, είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για την κατάσταση των πανεπιστημίων. Αυτοί κυβερνούσαν εδώ και πολλά χρόνια, ας μην ξεχνάμε πως ο ίδιος ο Γ. Α. Παπανδρέου ήταν υπουργός παιδείας. Δικά τους κομματικά στελέχη ήταν κατά κανόνα οι πρυτάνεις που συναλλάσσονταν με τις δικές τους κομματικές νεολαίες. Οι ίδιοι προώθησαν μετά μανίας τα περιβόητα ευρωπαϊκά προγράμματα που συνήθως δεν είχαν σχέση με τις ανάγκες της χώρας. Οι ίδιοι επέβαλαν την αγοραία μετάλλαξη ΑΕΙ, σχολών, τμημάτων και εργαστηρίων. Και με αυτά τα προγράμματα διέφθειραν μερίδα πανεπιστημιακών, μετατρέποντάς τους από ακαδημαϊκούς δασκάλους σε μάνατζερ, εργολάβους και εργοδότες. Είναι αυτή η μερίδα των διεφθαρμένων πανεπιστημιακών που καιροφυλακτεί να αναλάβει τη διοίκηση των ΑΕΙ βάσει του νέου νόμου, μαζί με εξωπανεπιστημιακούς πολιτικούς και επιχειρηματίες, σε ένα αυταρχικό, αδιαφανές και ανεξέλεγκτο καθεστώς. Υπό την προστασία, αν όχι υπό την καθοδήγηση, των δικών τους υπουργών δημόσιας τάξης δρουν εδώ και χρόνια και κάποιοι «μπαχαλάκηδες» που καταπατούν το άσυλο. Για να προβάλλουν μετά τις κατάλληλες εικόνες τα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και να ταυτίσουν προπαγανδιστικά με τη βία και την καταστροφή, τον κατακτημένο με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών θεσμό του ασύλου.

2) Αυτοί που πανηγυρίζουν, δεν πιστεύουν στη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Αδιάψευστη απόδειξη είναι ότι τα δικά τους παιδιά δεν φοιτούν σε δημόσια σχολεία, τα στέλνουν σε ιδιωτικά, πληρώνοντας αδρά. Και μετά τα στέλνουν να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, με πρώτη και καλύτερη την ίδια την υπουργό παιδείας Διαμαντοπούλου.

3) Αυτοί που πανηγυρίζουν, παραβιάζουν το Σύνταγμα της χώρας, το οποίο προβλέπει την αυτοδιοίκηση και την επαρκή χρηματοδότηση των πανεπιστημίων ως υποχρέωση της πολιτείας, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να υπάρξει επιστημονική έρευνα και διδασκαλία χωρίς ελευθερία. Δική τους επιδίωξη είναι πρώτα απ’ όλα να σταματήσουν να ακούγονται «ενοχλητικές» φωνές στα πανεπιστήμια. Είτε πρόκειται για φωνές καθηγητών, των οποίων η έρευνα και η διδασκαλία δεν συμβαδίζει με τα συμφέροντα του καθεστώτος, είτε πρόκειται για τους νέους και τις νέες που μπορεί να αφυπνιστούν, να ενωθούν και να αγωνιστούν μαζί με το λαό. Οι καθηγητές πρέπει να σταματήσουν να διδάσκουν με παρρησία και να σιωπήσουν. Οι νέοι πρέπει να ψάξουν χώρα για να μεταναστεύσουν ή να υποταχθούν. Το πρωτεύον είναι να μην αγωνιστούν για να μορφωθούν και να δουλέψουν, να μη γνωρίζουν ότι έχουν δικαιώματα, να μη πιστέψουν ότι αυτή η χώρα και το μέλλον τους ανήκει. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους καταργούν την αυτοδιοίκηση και την ελευθερία στα πανεπιστήμια θεσπίζοντας ολιγαρχικές διαδικασίες για τη διοίκησή τους.

4) Αυτοί που πανηγυρίζουν, καταργώντας το πανεπιστημιακό άσυλο, είναι πολιτικοί απατεώνες και υποκριτές, γιατί αν πίστευαν ότι στη δημοκρατία δεν χρειάζεται άσυλο, πρώτα απ’ όλα θα καταργούσαν τη βουλευτική ασυλία και το νόμο περί ευθύνης υπουργών, που τους επιτρέπουν να κουκουλώνουν τα δικά τους εγκλήματα σε βάρος του λαού. Το άσυλο προέρχεται από την παράδοση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, όπου όπως ξέρει όποιος θυμάται λίγη ιστορία, ίσχυε στους ναούς. Αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός, όπως και τη διαχρονική χρησιμότητα του ασύλου ως τελευταίου καταφύγιου έναντι της κάθε είδους ολοκληρωτικής ενέργειας της εξουσίας, ξεχνούν οι θαυμαστές της νεοφιλελεύθερης κατοχής της χώρας, αυτοί που έχουν παραδώσει την εθνική μας κυριαρχία στους διεθνείς τοκογλύφους. Δεν είναι μόνο ότι το άσυλο ενοχλεί τα ακροδεξιά τους στερεότυπα και αντανακλαστικά, είναι και το ότι φοβούνται μήπως το πανεπιστήμιο γίνει κέντρο εξέγερσης εναντίον τους, όταν φουντώσει η λαϊκή οργή. Ο αυταρχισμός τους έχει κι ένα συμβολισμό για το πως εννοούν το “τέλος της μεταπολίτευσης”: επιστροφή στο χουντικό καθεστώς, σ' ένα Πανεπιστήμιο, με άμεση αστυνόμευση των ιδεών, με παρουσία δυνάμεων καταστολής στις αίθουσες. Με την άνεση που έστειλαν τα τεθωρακισμένα εναντίον της νεολαίας και οι τότε ομόλογοί τους ξενόδουλοι δωσίλογοι, την 17η Νοεμβρίου του 1973.

5) Αυτοί που πανηγυρίζουν, με το νόμο που ψήφισαν, δεν προσπαθούν να αναβαθμίσουν το πανεπιστήμιο αλλά να ξεπουλήσουν την περιουσία του, να το μετατρέψουν σε ανώνυμη εταιρεία η οποία θα πουλά την έρευνα και τη διδασκαλία επιβάλλοντας με αδίστακτο και κυνικό τρόπο δίδακτρα στις λαϊκές οικογένειες άμεσα, εν μέσω της δραματικής οικονομικής ύφεσης. Ο νόμος τους είναι προϊόν άκριτου μιμητισμού και ξενοδουλείας, που δεν έχει καμιά σχέση με την ελληνική ιστορία και πραγματικότητα. Επιδιώκει να μετατρέψει τα πανεπιστημιακά ιδρύματα σε σχολές κατάρτισης όπως τα ιδιωτικά κολέγια και τους αποφοίτους τους σε φθηνό δυναμικό χαμηλής επιστημονικής στάθμης. Θέλουν το κατοχικό Πανεπιστήμιο-Επιχείρηση: αυταρχικό εκπαιδευτήριο, υποταγμένο στις συγκυριακές ανάγκες της αγοράς, που θα παράγει πειθαρχημένους υπάκουους εκτελεστές. Ουσιαστικά, ο νόμος που ψήφισαν ταιριάζει γάντι με τη μετατροπή της χώρας σε στυμμένη λεμονόκουπα των ξένων δανειστών, σε οικονομικό προτεκτοράτο.  

Το πανεπιστήμιο χρειάζεται αλλαγή. Χρειάζεται να γίνει χώρος παιδείας, όπου οι καθηγητές και οι φοιτητές του θα ερευνούν τα πραγματικά προβλήματα της χώρας, πρώτα απ’ όλα τους τρόπους με τους οποίους η Ελλάδα θα ανασυγκροτηθεί παραγωγικά και θα αναγεννηθεί πνευματικά. Χρειάζεται να προσανατολιστεί στη διδασκαλία που θα αναπτύσσει την κριτική σκέψη, την ουσιαστική ανθρωπιστική μόρφωση και την κατάκτηση της ολοκληρωμένης επιστημονικής γνώσης. Η νεολαία μας χρειάζεται ένα πανεπιστήμιο κύτταρο ελεύθερης ανιδιοτελούς έρευνας, στην υπηρεσία των πραγματικών αναγκών του λαού, ένα χώρο κριτικού αναστοχασμού και δημιουργικότητας, ανοικτό στην κοινωνία, που θα χαράσσει προοπτικές για το μέλλον. Χρειάζεται Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, που με τις επιστήμες και τις τέχνες θα καλλιεργούν ολόπλευρα αναπτυσσόμενες προσωπικότητες και αγωνιστική αξιοπρεπή στάση ζωής. Γι’ αυτό χρειάζεται πραγματική ακαδημαϊκή ελευθερία, δημοκρατία, συστηματική εργασία και επαρκής χρηματοδότηση. Αυτή την αλλαγή, όμως, δεν θα τη φέρουν τα ιδιοτελή συμφέροντα κάποιων τυχάρπαστων και σαλταδόρων επιχειρηματιών που εποφθαλμιούν την περιουσία, τα επιτεύγματα και τη στρατηγική σημασία των πανεπιστημίων. Ούτε, βέβαια, μπορούν να προωθήσουν μια τέτοια αλλαγή όσοι παρέδωσαν τη χώρα στην επικυριαρχία των δανειστών και κατακρεούργησαν τα λαϊκά εισοδήματα. Την αλλαγή αυτή μπορεί να τη φέρει -και θα τη φέρει- μόνο ένα παλλαϊκό κίνημα για τη σωτηρία και την ανασυγκρότηση της χώρας. Και, σήμερα, στο πανεπιστήμιο, όπως και σε κάθε εκπαιδευτικό χώρο οι νέοι και οι νέες, μαζί με τους δασκάλους και τους γονείς τους έχουν ένα καθήκον με κρίσιμη σημασία: να οικοδομήσουν με τους αγώνες τους ένα πραγματικό μέτωπο παιδείας-εργασίας που θα γίνει οργανικό μέρος αυτού του παλλαϊκού κινήματος.